Tijd voor een balans. De aankomende weken ga ik proberen kortere stukjes te posten met typische Berliner activiteiten, menigeen uit de oude doos. Tevens een foto uit diezelfde doos met een korte toelichting.
Viel Spaß!
----------------------------------------------------------------------
DEEL I: het glasmannetje
In Nederland heb je statiegeld. In Duitsland heb je Pfand. Veel Pfand. En bierflesjes. Veel bierflesjes. Dit maakt dat Berlijn een bloeiende flessenophaalservice heeft. De eerste keer dat een normaal uitziende man, dus geen duidelijke armoedzaaier, met zijn hand in de prullenbak stond te graaien, keek ik misschien een beetje vreemd. Maar snel raakte ik eraan gewend. Deze mensen hadden naast een baan of uitkering een extra bron van inkomsten gevonden: flessen ophalen en inleveren. Hotspots voor deze mieren zijn de parken, waar men gaarne flesjes afstaat; dat scheelt gewicht op de weg naar huis. Het is treurig dat er blijkbaar mensen zijn die flesjes moeten verzamelen om aan extra geld te komen, maar op deze manier hebben deze verzamelaars in ieder geval nog extra inkomsten. En de parken blijven schoon.
Een andere hotspot voor de bijverdieners, naast de parken, is de Admiralbrücke. Een brug in Kreuzberg, vlakbij Kotti. Hier. Om de een of andere reden verzamelen zich hier elke avond hordes mensen, kopen een biertje en iets te eten bij de späti, maken muziek, kletsen, zijn gelukkig. Carline en ik waren er woensdag, samen met Wolfie en zijn twee vrienden, Mattie en haar vriendin uit Hongkong, Arne en aanhang, Felix en zijn accordeon en gitaar. Een heerlijke sfeer. Maargoed, het bericht heet niet voor niets het glasmannetje: het stikte op deze brug van de glasmannetjes en -vrouwtjes. Mijn lievelings van die avond was een niet helemaal goede jongeman van in de dertig met een wit hemd, een bermuda, mooie witte sokken in zijn sandalen en een karretje. En een druppeltje kwijl in zijn linkermondhoek. Er waren nog veel meer verzamelaars en ze hadden het gezellig. Logisch: om de minuut werd een leeg flesje aangeboden. Een rendabele avond dus. Behalve toen een uur later de polizei iedereen weg kwam jagen, omdat er geluidsoverlast was. De uitkomst van weer een fascistische actie in Görli (Görlitzer Park):
Maar er was nog een hete pukkel (huh?). Weisestraße 29. Om precies te zijn: mijn kamer. Ik had de flessen bewaard om ze ooit - ooit! - weg te brengen en flink geld te vangen. Maar dit plan werd me door de neus geboord door het liefste glasmannetje dat ik ken. Ik kwam hem tegen midden in de nacht, toen Roos en ik terugkwamen van... iets?! Ik weet niet meer waarvan, een leuk feest moet het geweest zijn. Terug naar het glasmannetje: een donkere man met een heerlijk Frans accent en een boodschappenkar vol pfandflesjes. En hij liep in Neukölln. En mijn huis was dichtbij. 1 + 1 = 2 en nog meer flesjes, dus ik vroeg hem of hij mijn flessenverzameling wilde hebben. Nuja, dat wilde hij wel. 'Merci, mademoiselle!' En daar ging hij, met zijn rammelende kar, de nacht in van Neukölln.¹En ik was af van die berg flessen die mijn kamer visueel vervuilde.
FOTO I
Niet zo heel oud, namelijk van 22 en 23 juli j.l.
Roos was hier en ik had niet mijn laatste mondeling gehad, maar deed wel alsof ik vakantie had. Felix' afscheidssamenzijn in Görlitzer park. Met veel mensen. En een groot vuur. En veel muggen.
Het begin van het samenzijn om zeven (19:00, 22-07-2009).
Einde van het samenzijn om zeven (07:00, 23-07-2009).
Roos en ik gingen slapen om acht (08:00, 23-07-2009).
Opstaan om drie (15:00, 23-07-2009).
Ontbijten om vijf (17:00, 23-07-2009).
Dineren om elf (23:00, 23-09-2009).
Wat een ritmus. Zalig.
Liefs
¹Als hij maar niet met zijn karretje is uitgegleden over de kilometers hondenkak die mijn Kiez rijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten