dinsdag 29 september 2009

Verpletterende plaatjes

Aï. Pijnlijk.


Jütt und Jüll auf'm Dach








The Whitest Boy Alive















In Wolfies keuken

Wolfie had de laatste maand werkelijk het mooiste... huis van Berlin: in Prenzl. Berg ('Pregnancy Hill'), en uhm... met een plat dak tot zijn - hè, het lukt niet
- Error! Vocabulaire ontoereikendheid -























Wie kwijlt niet bij de gedachte aan een Bratwurst na het aanschouwen van deze advertentie?


















Mélancholie
















Mijn weegschaal op U Hermannplatz

















Zijstraat van de Bergmannstraße
















Fahrrad in parkje op anderhalve minuut fietsen van huis

(ik houd niet van lopen, nee)










donderdag 17 september 2009

Deel III: das Freiluftkino

Ik ben terug uit la douce France! Inclusief emo-armen (getailleerde wijnranken zijn scherp), blauwe plekken, een ontvochtigde ruggenwervel, wijnstronkjes die zich ontspruiten uit mijn ontstoken sneetjes in mijn linkerhand, een sécateur-duim.
Neen. Op het nippertje niet; wel de aanzet. Daarentegen zou ik nu onderhand toch wel ergens een onvermijdelijk zwart gat verwachten. Ik ben nog niet daadwerkelijk in een dergelijke val gevallen, maar toen ik foto's van Berlijn bekeek, werd het me soms toch wat zwart onder de voeten. Deze gaten waren echter nog vermijdelijk: dan zag ik ze opdoemen en nam ik snel een grote sprong uit mijn map om vervolgens te landen op vaste grond.
Maar ik wil, nu ik hersensgewijs nog enigszins bij mijn Berlijnse herinneringen kan, een poging wagen nog iets te schrijven over die mooie stad. Proberen. Want mijn verblijf komt me op dit moment voor als een droom. Terwijl ik meestal goed ben in het onthouden van dromen, moet ik voor mijn berliner Traum enigszins moeite doen om de rode draad te vinden. Heel misschien omdat dit een droom van vijf maanden is/was. Het is mogelijk dat daar een fractie van de moeilijkheid in schuilt. Maar laat ik nu tot mijn Berlijnse punt komen.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Deel III: das Freiluftkino

In Berlijn houden ze, naast van Pfand, van openluchtbioscopen. Ik kan er, zonder na te speuren op google, al zeven noemen (Hasenheide, Rehberge, Kreuzberg, Cassiopeia, Badeschiff, Museen Dahlem, Volkspark Friedrichshain). Mijn eerste ervaring met een openluchtbioscoop was, volgens mij (gotto dig it up), *puntjepuntjepuntje* in Kreuzberg met Jolien. (Hoe heette die film?! Oh nein! Hij was prachtig, over een man in Noorwegen, ski's. En met absurdistische scènes, maar zeer schaars, waardoor de absurditeit nog beter uitkwam, net als in dat schilderij met dat olifantje aan een hondenriem(Michael Sowa).)
Jaja! Ik weet dat de delete-toets bestaat, maar ik laat mijn gedraai lekker staan, omdat ik o zo blij en trots ben dat ik de filmtitel googlemäßig heb gevonden met de volgende trefwoorden: 'film o noorwegen man trein'! Het was: O'Horten (foto)!


Eerst zal ik iets vertellen over de Freiluftkino in Kreuzberg. Deze is gelegen te Mariannenplatz (vertrouw niet te zeer op mijn geografische vermogen), op zichzelf al een bezoek waard.Volgens mij is het een oud klooster, inc. tuin, dat nu bezet is door krakers. In de bijbehorende kerk hebben Wolfie en ik tijdens het straattheaterfestival een expositieruimte met inhoud ontdekt (Bethanien), maar dit terzijde.
Mariannenplatz dus. Neem eens een kijkje: hier. Dat zandige is een megavette speeltuin, alles met hout en van die touwbruggen, en en en trekkerbanden als schommels waarin je kunt schommelen en toen werd ik misselijk en toen ging ik eraf en toen, en toen, en zo, en zo. Jaloers! Ruilen voor twee snoepjes en een tienteller?
Toen Jolien en ik aankwamen bij de Freiluftkino, kochten we een kaartje. En namen we onze wokmaaltijd mee naar binnen. Weer een sterk staaltje Berlijnse tolerantie; je zou het hier in Nederland eens moeten proberen. Ik weet zeker dat een openluchtbioscoop hier betekent: propvol, klotestoelen, één cola voor € 78, een handje popcorn voor € 686 en aan de ingang kliko's om je zelf meegebrachte flesjes met water in te mikken onder het toeziend oog van een ingehuurde securitykast. En natuurlijk betalen voor de wc.
Maar niet in Berlijn! Freiluftkino Kreuzberg is, zoals ik al zei, etenswaren mee naar binnen, tevens normale prijzen en nu moet ik quasi-respectievelijk door naar de stoelen. Nu, dat kan beeldend:

Ik weet niet of het goed te zien is, maar het zijn strandstoelen. En er zijn dekens! Zodra je je strandstoel hebt opgezet (scratch in de plaat van Youps Ikea-ervaring), kun je lekker gaan liggen en wacht je tot de film begint, met je stokjes in je wokkarton. Ongelofelijk. Soms vliegt er een vleermuisje door het beeld, maargoed, laat ik niet gaan zeuren.
Op deze manier, met enige variatie van etenswaar (Rittersport en Haribo met Wolfie z.B.), plek (Rehberge, prachtig gelegen in het bos, met Ann, Daff en Felix en ook eenmaal met Wolfie) , zitcomfort (Rehberge heeft houten banken) of alleen mensen (horror met Arne, Jelle en Carrie) heb ik talloze avonden doorgebracht.
Resultaat: Der Vorleser (The Reader; originalversion gelukkig), The Big Lebowski (Scheiße: nagesynchroniseerd, maar wel een verrijking voor mijn Duitse scheldkannonadevocabulaire), Vicky Cristina Barcelona (DV), Burn After Reading (deze film was trouwens in de huiskamer van een kraakpand in Friedrichshain, alwaar Wolfie en ik impulsief genoeg gekookt hebben voor zo'n vijftien personen, haha, wir sind helden!), Let The Right One In (nasynchronisiert, hij heette in het Duits... uhm.. Keine Ahnung (niet 'Keine Ahnung', hè), een film met grappige horrorelementen en lieve drama-aspecten), Achterbahn (een documentaire over een Berlijnse lijpo) en, de film die de meeste impact heeft gemaakt op Wolfie en mij (tenminste, dat denk ik... voor zover iets impact kan hebben op Wolfie, maar volgens mij, ja wel) was toch wel Wolke Neun. Ik heb nog nooit zo vaak twee oude mensen naakt gezien, al liefdende. En dan ook nog eens expliciet en pas rétouché. Maar: een mooi verhaal en krankgoed gefilmd. Sommige shots..! Heerlijk. Er was er bijvoorbeeld één, een shot, van een deur, waarachter de schauspielers met elkaar praatten, maar in plaats van dat de camera, cliché, zich langzaam naar de deur bewoog om om het hoekje te kijken, bleef de camera op de deur gericht, bleef en hoorde je alleen de stemmen van de acteurs. Ik weet niet of het overkomt, maar mensen met een sterke maag (nee, grapje) die nieuwsgierig zijn geworden, moeten de film maar huren. Dann noch ditt: Aan het einde van de film is een scène waarin een acteur (ik mag niet teveel weggeven) helemaal gek wordt en toen wist ik weer wat acteren inhoudt. Niet dat halfslachtige 'kijk deze mooie traan', maar diepe pijn werd zichtbaar. Zo.
Wat gek?! Ik wist niet dat de film me zo had geraakt, maar nu ik me er weer even in verdiep, komt de hele film boven en de gevoelens (enthousiasme, verbazing en een onnoembaar gevoel grenzend tussen walging, preutsheid en ongeloof?!) die ik erbij had. En zo hoort het ook.

Het is een mooie film.

En een mooie Freiluftkino.

En ik zit ongeveer 693 kilometer van Berlijn vandaan.








Een foto uit de niet-zo-oude doos:

Genomen vanaf de Oberbaum Brücke op de grens tussen Kreuzberg en Friedrichshain, alwaar zich een checkpoint bevond. Een sammlung van enige favoriete berliner ingrediënten: natuur (water en wolken zijn natuur, vind ik), een oude Duitse fabriek, graffiti en architectonische hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk), gezien vanaf/uit een historisch beladen hoek.