Merci

[Dit lijkt een agressief bericht, maar is het niet. Noch is het een bericht om zonder korrel zout tot je te nemen. Maar: pas op je nieren!]









HET VOLGENDE IS VOOR DE MENSEN DIE ZICH AANGESPROKEN VOELEN!

(Ik doe het via deze weg, om de meeste mensen te bereiken... En de juiste.)

Sorry, sorry, sorry, sorry, wat ben ik een verschrikkelijk mens.

Allereerst: bedankt voor de smsjes, mailtjes, e-kaarten, papieren kaarten en belletjes..!

Dan nu de redenen dat ik als een apaat over ben gekomen.

1. Shock
Radeloosheid over de hoeveelheid. Ik was overdonderd. (Nu klinkt het heel arrogant, maar ik heb dan ook niet veel nodig om overdonderd te worden. Denk aan mijn afscheidsfeestje waarop ik als een kip zonder kop radeloos ronddoolde... Maargoed, dat feestje was ook der Hammer.) En ik werd keihard met mijn totall-große neus op een feit gedrukt. Het feit in voorgaande zin is dat er allemaal mensen zijn op deze wereld die ik graag zie, maar die nu 'best' ver weg zijn.



2. Beltegoed
Ik heb hier in Balin beltegoed (ja, Jis, oude tijden herleven) dat continu aan de nul grenst, heb ik het idee. Aangezien het geld kost als men mij belt, durfde ik niet op te nemen uit angst voor de volgende dialoog: 'Met Fleur' 'Fleur, met [...]! Gefeliciteerd!' 'Jaaaa, dankjew-PIEEEEEP'. ------ Ik voel me dom, want blijkbaar kost het me helemaal geen geld en had ik mijn Handy gewoon op kunnen nemen, zonder dat de beller na een minuut weg zou vallen. &**$^&#%# Er belde vandaag nog iemand uit Nederland, maar ik was in de bieb en daar heerst absolute stilte. Nee, echt, zelfs als iemand hoest, klinkt er als reactie een Duitse scharffes Es.

3. De mooiste en allergrootste reden
De bij 1 genoemde shock zette zich pas in toen ik thuis kwam van een andere, eerdere en bovenal grotere reden voor mijn stilzwijgen. Namelijk:

Dit


en dit:

en dit:

en dit:



Inclusief 32 graden celsius, exclusief wolken, inclusief Jolien!

Deze is niet van google, maar van mij (tijd tekort voor een écht mooie foto):

(Jo en ik hadden zo'n hemelbed. Weest gerust: zonder die lelijke, witte man.)

4. De shock voedde zich met stress
Ik vond dat ik, toen ik terugkwam van de onderneming onder 3, voor school moest gaan werken, omdat ik de afgelopen week niets had gedaan door bezoekjes (Hans & Guido en Jolien) en falend concentratievermogen, terwijl ik dacht dat het leuk was om op twee achtereenvolgende dagen een referaat in te plannen... Gelukkig is dit probleem opgelost, want de tweede presentatie is een week naar voren (ja, naar voren, ja) geplaatst. Kan allemaal.

Also/alors (jeetje, da's gek?)... Es tut mir leid, maar jullie kennen me misschien mittlerweile?

Krankveel liefde voor jullie!

___________________________________________

Bovenstaande wil natuurlijk niet zeggen dat ik jullie niet miste! (Dit komt ook naar voren in mijn neuzen-opmerking - oei, hier moet ik mee uitkijken...) Ik merkte dat een verjaardag bestaat bij gratie van mensen in mijn directe omgeving die weten dat ik jarig ben (omdat ze een kalender hebben/omdat ik het al weken heb rondgeschreeuwd/omdat ik een feestje heb georganiseerd/omdat ze mij gebaard hebben (in tegenstelling tot wat deze zin zou kunnen betekenen, heeft maar één iemand mij gebaard en diegene schoot dit jaar wederom raak: 'Tweeëntwintig jaar geleden...' en dat ik de mooiste baby was die ze ooit had gezien. En dat ze me mist..! Ik jou ook, mam; een telefonische speech is toch 'anders'.))

Hier was geen groot feest, omdat i) het opeens 25 mei was ii) ik mijn verjaardag niet had rondgeschreeuwd iii) ik niets had georganiseerd, wat samen hangt met i).
i) behoeft uitleg. Ik ben hier dermate gelukkig dat ik in het moment leef (bah, 'in het moment leven', maar het betekent gewoon dat ik zoveel leuks te doen heb, dat ik weinig over randzaken zoals verjaardagen e.d. nadenk). Er zijn zoveel dagen dat ik niets plan; die dagen groeien uit tot feesten. De dagen dat ik plan; groeien uit tot feesten. En er zijn dagen dat ik veel plan, niets doe en tóch een leuke dag heb. Kortom; elke dag feest (niet: zuip/zuip/zuip, maar: school!/vrienden/kunst/muziek/subculturen/park/eten/zuip). Waarom zou je dan je verjaardag vieren? Dus ik vierde niet.

En ik wil niet volwassen worden.

Conclusie
Ik dacht: ik zit in Berlijn, mijn verjaardag doet er niet toe. Ik bedoel: ik zit in Berlijn?! Dan hoeft men echt geen rekening te houden met mijn verjaardag! En ik al helemaal niet. Deswegen.

Maar jullie dachten er wel aan en dat vond ik fijn.

VOOR DE MENSEN DIE ZICH NIET AANGESPROKEN VOELEN:

Godverdammt! Waar bleven die belletjes, smsjes, e-kaarten, taarten met mooie mannen, et cetera, van jullie?! Echt een walgelijke actie! Dat ik in Berlijn zit, betekent niet dat jullie mijn verjaardag mogen vergeten! Pfff.

;P

Nee hoor, liefdeskussens to y'all (and a merry Christmas).
(Vooral omdat ik de eerste ben die een verjaardag vergeet. Pff, net als moederdag, e.d. Kapitalistische onzin, dat is het! Hahahaha! Rood is mooi.)

PS: Bovenstaande is een voorbeeld van hoe ik voll-weinig kan zeggen met ontzettend veel woorden. Het kan veel korter:

Vielen Dank!

PPS: Een belofte: mijn volgende uitwerpsel zal gaan over Berlijn, in plaats van over verjaardagexcuses of dromen.

Ik ben een avondmens. Vanavond met Elisabeth Eybers.

+++Tschß

Een allegaartje (vorm/inhoud)

Wat kijk je?

(Scheve muil.)

hIDDuh iis SooW Leckkur! (OOo, nasty!! She does!)

Pippi zonder vlechten!

God maakt een foto. Ja, Hidde, gesnapt. Dat wordt het vagevuur. Nuja, volgens sommigen zullen er aardig wat poot-entiëlen zitten voor jou..! Wordt het toch nog leuk.

... maar dan Koiken in de Koiken.

Dit stamt nog uit mijn wilde periode. Ik heb heel Berlijn ondergetagt, joh. Mooie tijd. En ik sloeg oude opaatjes op hun petje. (Oee, dat zag ik één van die klotepunkers doen. Ik ben gigantisch op ze afgeknapt. Die idioot die de walgelijke actie uitvoerde was lelijk, dik en agressief, dus ik durfde hem niet aan zijn oor te trekken.)

Hidde, kun je lekker pretentiös lopen doen, maar poep- en plashumor is óók humor. Behalve die van Fontys-Tilburg. (Mijn god, ik heb Chinees bloed, ik weet het zeker. Dat maakt dat ik niet ben van de melkboer, maar van de afhaal-Chinees.)

Mijn aanwinst. Hij/zij is groot, maar nog niet opgehangen, want ik overleg met mezelf over de plaats.
Het is trouwens 'Black Dress' van Ed Martinez (dat rijmt).





Oké. Om een indicatie te geven. Dit is een foto uit de serie Hidde en Fleur, numero 28654.

Ze leven nog, Frut en Sammy, en ze hebben het geweldig naar hun zin, hier in Berlin. (Als je geen Duits spreekt, ruimt voorgaande zin. En nu voorgaande ook, omarmend.)

Het stinkt hier naar luiers.

Het was geen luier; het was een verdwaalde mok melk met drie cornflakes.

Wat doet een blinde bij de Posterverkauf? Dat vraag ik me dan zo af.

De volgende droom wil ik laten analyseren: ik loop in Amsterdam en opeens lijkt het mij leuk om de volksheld André Hazes te bedanken voor zijn repertoire. Aan de ene kant omdat het me grappig lijkt, maar ook om hem daadwerkelijk te bedanken, ik zag er echt de noodzaak van in. Dus ik loop naar zijn huis, een prachtig Amsterdams huis! Grote ramen, hoge plafonds, klassieke kleuren. Voor het huis stond een bordje met een pijl voor visite, zo wist ik waar ik zijn moest. Het huis was, zoals ik al zei, prachtig, maar waar de bezoekers heen werden geleid was something else [LB, once again]. Ik ging de trap af en drukte op zo'n plastieken, witte bel. De deur ging open en meteen rechts zat een secretaresse. 'Ik wil hem graag bezoeken.' Dat kon eigenlijk niet, maar toen toch wel. Nett. Vanuit de deuropening zag ik hem al zitten. Ik dacht dat ik op weg was naar André Hazes - sowieso al onmogelijk door zijn staat van ontbinding -, maar deze man leek niet eens op hem! Dit deed me echter niets, het was pure logica op dat moment. Ik liep door en kwam terecht in een piepklein, laag kamertje. Ik wil geen naturalistisch verhaal op gaan hangen, dus laat ik de kleur van het aura van de ruimte verklappen: bruin. Lelijk bruin. Het was zo'n hol met van die robuuste meubelen, een lelijk (let wel: lelijk!) perzisch tapijtje, waarschijnlijk lambrisering aan de wand; klar genug? En daar zaten links zijn vrouw (ook een heel ander wief dan die trol van André) en een of andere zakenpartner en recht voor mij, op een bankje met verschoten kussens, André (of weet ik veel wie het was) en rechts van hem zijn zoon (absoluut niet Dreetje). Ik ging zitten en vertelde dat ik hem graag wilde bedanken voor zijn 'uitwassen'. Hij snapte het wel, hij vond het erg aardig van me, maar vermeldde hier wel bij dat hij liever had gehad dat zijn dochter er bij was. (De secretaresse had me inderdaad verteld dat zijn dochter ziek was en ze had me aangekeken alsof ik dat wel zou weten.) 'Ja', en ik knikte begripvol. 'Hoe is het nu met haar?' en opeens wist ik weer wat die dochter had: tuberculose, ja, dat was het: tuberculose. André vertelde me dat de ziekte eerst elders in haar lichaam had gehuisd, maar dat het nu over was gegaan naar de hersenen en dat er eigenlijk niet zoveel meer aan te doen was. Nee. En toen nam hij een hapje uit zijn kommetje met bloemkool. Dat kommetje was tergend afzichtelijk en de bloemkool zag er verre van appetijtelijk uit.

Wat zou er uit de analyse komen?
Meer groente eten, meer volksmuziek luisteren, meer medische encylopedieën lezen?!

Verdammt, ik had me toch echt voorgenomen vandaag ontzettend veel voor school te doen...

Tschüßi!

En heel veel liefde, naturellement.

Aï, il pleut des hallebardes/ es regnet Schusterjungen / It's raining cats and dogs.

Das heißt: het regent pijpestelen.

Kotti-Spaß

Lees het volgende, bitte:

http://www.nrc.nl/buitenland/article2230332.ece/Rellen_bij_Berlijnse_viering_van_1_mei

Und wo war ich?

Kotti Bahnhof!

Kottbusser Tor, genau.

Ja, eh, je viert den 1.Mai of je viert het niet.

'Britain fights back.' (Little Britain)
Zelfs mijn ógen kleurden rood, de kleur van het socialisme! Jaaa, ich bin eine Autonome! Marxismus und anti-Kapitalismus leben! Kapitalismus erstört! Imperialismus ist total kacke! Oder: Anarcho-Syndikalismus?!

We, Wolfie en ik, stonden al in het U-Bahn-karretje op weg naar een poetry slam, toen we besloten, naar aanleiding van dit uitzicht, om toch maar in Kreuzberg te blijven. Onder begeleidende noodbellen (de piepjes van de bijpassende zurückhalten-bitte-actie-reactie) glipten we tussen de dichtklappende deuren door het perron weer op...

... en stonden we ja sicher in het trappenhuis van U-Bahnhof Kottbusser Tor. Achter de ramen konden we het gebeuren gadeslaan: hier bijvoorbeeld, waar de ME-achtige Polizei in actie komt tegen de raddraaiers.

En hier trekt la police een sprintje. Ja, die linkse en autonome jongetjes gooiden met stenen en bierpotten en zo. Dat kunnen ze niet over hun kant laten gaan, arm(en) der wet zijnde.

En zo moeten ze dan, strategisch gezien, uitkomen: netjes naast elkaar, een menselijke barrière.

Gad-ver-damme! Walgelijke ramptoeristen.

Niet achter het raam; wel in het trappenhuis. Niet duidelijk; wel sfeervattend. Vind de groene mannetjes - de die-hard Polizei war das - als je kunt. Die groenen waren niet zo lief, want ze deden iets geks. Wolfie, ik en nog wat sympathisanten - van wat, in godsnaam?! - stonden in het trappenhuis, maar de doorgang naar boven, naar het perron, was inmiddels afgesloten. De entree vanaf de straat was ook afgezet. We zaten dus eigenlijk veilig en wel in een kooi. Totdat één of andere gladiool óf iets naar de groenen gooide, óf in onze kooi beschutting kwam zoeken. In ieder geval voelden de groenen zich genoodzaakt onze veilige haven te bestormen! Held als ik ben, stond ik natuurlijk binnen twee seconden lekker veilig achterin, maar de mensen voorin hadden een Grund zur Panik. Bij een dergelijk festijn wordt namelijk erg goed gecommuniceerd, waardoor de groenen maar niet snapten waarom we niet gewoon naar boven gingen en mensen om die reden even lekker hardhandig aan de kant duwden. 'Es ist zuhuuuu!!' scandeerde de menigte met beide handen in de lucht. (En: 'Das ist doch scheiße!' zei ook iemand, maar niet te hard, omdat ze bang was dat deze uiting door kon gaan voor belediging van - uhm, hoe wordt dat juridisch verantwoord genoemd? nouja - iemand van de staat.) Toen deze spuit-elven[²] uiteindelijk doorhadden dat we de doorgang niet voor de grap blokkeerden, werden we naar buiten gedirigeerd en zijn Wolfie en ik met gierende adrenaline in de aderen een zijstraat ingelopen. Op ons gemakkie. 'Ok weer best.' Lijp! We waren nog een uur hyper.

Gezellig. Net kerstlichtjes. Maar het zijn helmpjes.

En voor de liefhebbers die écht niet willen lezen, bewegende beelden:

Jeetje, zelfs met een &*%-camera komt dít uit mijn handen! Niet te geloven.

Deze jongen was temidden van alle commotie met zijn diabolo aan het spelen. Hij was alleen een beetje verlegen, want toen Wolfie filmde, hield hij op.

Nog meer politie.

WARTIME.

Oké. Dit is de eerste en laatste keer dat ik me zoveel heb beziggehouden met militant-verwante handelingen. Dit jaar.

'Yes, Sir!'

...was echt een hippe uitdrukking toen ik in groep twee zat: 'Jongens, het is pauze!' 'Yes, sir!' = [jessurrrrr].
(Wie weet dit nog, trouwens? Ik stuit zo vaak op vraagtekenvormige hoofden als ik dit vertel.) Moet je kijken wat voor narigheid ervan komt. Bah.

xke.