dinsdag 21 december 2010

Voor Daffney die jarig was

Ha Daffney Dekker.

Welkom.

Je hebt inmiddels het filmpje gezien.

Nu zijn er twee(2) opties:
1) je vindt het filmje mooi
2) je vindt het filmpje op zich best mooi, maar je bent er niet kapot van

Is jouw keuze 1)? Ga dan naar a).
Is jouw keuze 2)? Ga dan naar b).

--------------------------------------------------------------------------

a) jouw keuze was 1). Dit betekent dat je naar de dansvoorstelling gaat met Anne R.*

b) je hebt gekozen voor 2)! Vanavond betalen Anne R. en Fleur van G. jouw voedsel!

* NB: a) is keuze 1) betekent dat je vanavond zelf je maaltijd moet bekostigen.


Ter onderzijde:

http://img.maanfabriekje.com/product/5173/prod_5173_1.jpg


dinsdag 29 september 2009

Verpletterende plaatjes

Aï. Pijnlijk.


Jütt und Jüll auf'm Dach








The Whitest Boy Alive















In Wolfies keuken

Wolfie had de laatste maand werkelijk het mooiste... huis van Berlin: in Prenzl. Berg ('Pregnancy Hill'), en uhm... met een plat dak tot zijn - hè, het lukt niet
- Error! Vocabulaire ontoereikendheid -























Wie kwijlt niet bij de gedachte aan een Bratwurst na het aanschouwen van deze advertentie?


















Mélancholie
















Mijn weegschaal op U Hermannplatz

















Zijstraat van de Bergmannstraße
















Fahrrad in parkje op anderhalve minuut fietsen van huis

(ik houd niet van lopen, nee)










donderdag 17 september 2009

Deel III: das Freiluftkino

Ik ben terug uit la douce France! Inclusief emo-armen (getailleerde wijnranken zijn scherp), blauwe plekken, een ontvochtigde ruggenwervel, wijnstronkjes die zich ontspruiten uit mijn ontstoken sneetjes in mijn linkerhand, een sécateur-duim.
Neen. Op het nippertje niet; wel de aanzet. Daarentegen zou ik nu onderhand toch wel ergens een onvermijdelijk zwart gat verwachten. Ik ben nog niet daadwerkelijk in een dergelijke val gevallen, maar toen ik foto's van Berlijn bekeek, werd het me soms toch wat zwart onder de voeten. Deze gaten waren echter nog vermijdelijk: dan zag ik ze opdoemen en nam ik snel een grote sprong uit mijn map om vervolgens te landen op vaste grond.
Maar ik wil, nu ik hersensgewijs nog enigszins bij mijn Berlijnse herinneringen kan, een poging wagen nog iets te schrijven over die mooie stad. Proberen. Want mijn verblijf komt me op dit moment voor als een droom. Terwijl ik meestal goed ben in het onthouden van dromen, moet ik voor mijn berliner Traum enigszins moeite doen om de rode draad te vinden. Heel misschien omdat dit een droom van vijf maanden is/was. Het is mogelijk dat daar een fractie van de moeilijkheid in schuilt. Maar laat ik nu tot mijn Berlijnse punt komen.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Deel III: das Freiluftkino

In Berlijn houden ze, naast van Pfand, van openluchtbioscopen. Ik kan er, zonder na te speuren op google, al zeven noemen (Hasenheide, Rehberge, Kreuzberg, Cassiopeia, Badeschiff, Museen Dahlem, Volkspark Friedrichshain). Mijn eerste ervaring met een openluchtbioscoop was, volgens mij (gotto dig it up), *puntjepuntjepuntje* in Kreuzberg met Jolien. (Hoe heette die film?! Oh nein! Hij was prachtig, over een man in Noorwegen, ski's. En met absurdistische scènes, maar zeer schaars, waardoor de absurditeit nog beter uitkwam, net als in dat schilderij met dat olifantje aan een hondenriem(Michael Sowa).)
Jaja! Ik weet dat de delete-toets bestaat, maar ik laat mijn gedraai lekker staan, omdat ik o zo blij en trots ben dat ik de filmtitel googlemäßig heb gevonden met de volgende trefwoorden: 'film o noorwegen man trein'! Het was: O'Horten (foto)!


Eerst zal ik iets vertellen over de Freiluftkino in Kreuzberg. Deze is gelegen te Mariannenplatz (vertrouw niet te zeer op mijn geografische vermogen), op zichzelf al een bezoek waard.Volgens mij is het een oud klooster, inc. tuin, dat nu bezet is door krakers. In de bijbehorende kerk hebben Wolfie en ik tijdens het straattheaterfestival een expositieruimte met inhoud ontdekt (Bethanien), maar dit terzijde.
Mariannenplatz dus. Neem eens een kijkje: hier. Dat zandige is een megavette speeltuin, alles met hout en van die touwbruggen, en en en trekkerbanden als schommels waarin je kunt schommelen en toen werd ik misselijk en toen ging ik eraf en toen, en toen, en zo, en zo. Jaloers! Ruilen voor twee snoepjes en een tienteller?
Toen Jolien en ik aankwamen bij de Freiluftkino, kochten we een kaartje. En namen we onze wokmaaltijd mee naar binnen. Weer een sterk staaltje Berlijnse tolerantie; je zou het hier in Nederland eens moeten proberen. Ik weet zeker dat een openluchtbioscoop hier betekent: propvol, klotestoelen, één cola voor € 78, een handje popcorn voor € 686 en aan de ingang kliko's om je zelf meegebrachte flesjes met water in te mikken onder het toeziend oog van een ingehuurde securitykast. En natuurlijk betalen voor de wc.
Maar niet in Berlijn! Freiluftkino Kreuzberg is, zoals ik al zei, etenswaren mee naar binnen, tevens normale prijzen en nu moet ik quasi-respectievelijk door naar de stoelen. Nu, dat kan beeldend:

Ik weet niet of het goed te zien is, maar het zijn strandstoelen. En er zijn dekens! Zodra je je strandstoel hebt opgezet (scratch in de plaat van Youps Ikea-ervaring), kun je lekker gaan liggen en wacht je tot de film begint, met je stokjes in je wokkarton. Ongelofelijk. Soms vliegt er een vleermuisje door het beeld, maargoed, laat ik niet gaan zeuren.
Op deze manier, met enige variatie van etenswaar (Rittersport en Haribo met Wolfie z.B.), plek (Rehberge, prachtig gelegen in het bos, met Ann, Daff en Felix en ook eenmaal met Wolfie) , zitcomfort (Rehberge heeft houten banken) of alleen mensen (horror met Arne, Jelle en Carrie) heb ik talloze avonden doorgebracht.
Resultaat: Der Vorleser (The Reader; originalversion gelukkig), The Big Lebowski (Scheiße: nagesynchroniseerd, maar wel een verrijking voor mijn Duitse scheldkannonadevocabulaire), Vicky Cristina Barcelona (DV), Burn After Reading (deze film was trouwens in de huiskamer van een kraakpand in Friedrichshain, alwaar Wolfie en ik impulsief genoeg gekookt hebben voor zo'n vijftien personen, haha, wir sind helden!), Let The Right One In (nasynchronisiert, hij heette in het Duits... uhm.. Keine Ahnung (niet 'Keine Ahnung', hè), een film met grappige horrorelementen en lieve drama-aspecten), Achterbahn (een documentaire over een Berlijnse lijpo) en, de film die de meeste impact heeft gemaakt op Wolfie en mij (tenminste, dat denk ik... voor zover iets impact kan hebben op Wolfie, maar volgens mij, ja wel) was toch wel Wolke Neun. Ik heb nog nooit zo vaak twee oude mensen naakt gezien, al liefdende. En dan ook nog eens expliciet en pas rétouché. Maar: een mooi verhaal en krankgoed gefilmd. Sommige shots..! Heerlijk. Er was er bijvoorbeeld één, een shot, van een deur, waarachter de schauspielers met elkaar praatten, maar in plaats van dat de camera, cliché, zich langzaam naar de deur bewoog om om het hoekje te kijken, bleef de camera op de deur gericht, bleef en hoorde je alleen de stemmen van de acteurs. Ik weet niet of het overkomt, maar mensen met een sterke maag (nee, grapje) die nieuwsgierig zijn geworden, moeten de film maar huren. Dann noch ditt: Aan het einde van de film is een scène waarin een acteur (ik mag niet teveel weggeven) helemaal gek wordt en toen wist ik weer wat acteren inhoudt. Niet dat halfslachtige 'kijk deze mooie traan', maar diepe pijn werd zichtbaar. Zo.
Wat gek?! Ik wist niet dat de film me zo had geraakt, maar nu ik me er weer even in verdiep, komt de hele film boven en de gevoelens (enthousiasme, verbazing en een onnoembaar gevoel grenzend tussen walging, preutsheid en ongeloof?!) die ik erbij had. En zo hoort het ook.

Het is een mooie film.

En een mooie Freiluftkino.

En ik zit ongeveer 693 kilometer van Berlijn vandaan.








Een foto uit de niet-zo-oude doos:

Genomen vanaf de Oberbaum Brücke op de grens tussen Kreuzberg en Friedrichshain, alwaar zich een checkpoint bevond. Een sammlung van enige favoriete berliner ingrediënten: natuur (water en wolken zijn natuur, vind ik), een oude Duitse fabriek, graffiti en architectonische hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk), gezien vanaf/uit een historisch beladen hoek.

zaterdag 29 augustus 2009

Deel II: romantiek in Berlijn

Ha! Heb ik jullie daar eens even tuk. Want hier is een stukje. En jullie (of jij: komkommertijd) maar denken dat die stukjes daar stonden te verstoffen op een stelling of startblok. (Huh?! Ik weet zelf ook niet meer wie of wat nu precies hier of daar is...) Dat gaat zomaar niet. Ik heb namelijk vandaag twee bakjes koffie op. Ook al ben ik lichamelijk uitgeput; mijn geest werkt nog op volle toeren. (Auto)

Nu het moeilijkste gedeelte. Welk onderwerp laat ik aan de orde komen? Laat me even overwegen.
*een minuut stilte*
Ik twijfel tussen: 'zomaar een week in mijn agenda', 'Romantiek in Berlijn' en 'Freiluftkino'.
De winnaar is: 'Romantiek in Berlijn', omdat het zo ontzettend romantisch onweert. Kaarten aan de deur.


----------------------------------------------------------------------------------


Deel II: romantiek in Berlijn

Op een regenachtige dag ergens in juni (dit zou ook juli geweest kunnen zijn) liep ik gehaast door de Friedrichstraße. Mijn doel was Kulturkaufhaus Dussmann. Een dubieuze winkel voor mij. Aan de ene kant walgelijk grootschalig (ja, ik ben nog steeds anti-ka en conservatief, wat schaalvergroting betreft), maar aan de andere kant: de collectie is magnifique! Prachtige kaarten, cd's uit elk gewenst werelddeel, een giga-afdeling filosofie, vier series filmhuisfilm-dvd's, nog meer boeken en het belangrijkste domein binnen de boeken: de Reclam-hoek. Alle canonieke boeken worden voor een betaalbare prijs in klein formaat aangeboden.
Naar dat huis liep ik. Door de miezer. Ik liep snel, want ik had haast. (Goh.) Ik moest een cadeautje kopen en daarna naar Wolfie, want we gingen koken en eten. (Koken en dan niet eten deden we ook vaak - niet waar.) Dit wil ik goed doen: stel je voor, je loopt gehaast door een grijze straat, in de miezer, en rechts op het trottoir verschijnt, omdat je steeds dichterbij komt, een jonge zwerfster met een hondje. Ze zit gehurkt. Ze staart voor zich uit. In de miezer. Met haar hondje. Ze zitten op een kleedje. Voor haar staat een bekertje. Daar zou eventueel geld in gedeponeerd kunnen worden.*even een momentje tot bezinning*
Maar dan!
Een mooie man in pak (juhuh!) komt aangelopen en springt dynamisch tot een hurkzit (ja, hij kon springen tot een hurkzit). Hij neemt positie recht tegenover het meisje, hij kijkt gefixeerd in haar ogen. Hun ogen zijn twintig centimeter van elkaar verwijderd. (Niet hun eigen ogen, ik bedoel: zijn gezicht is dus twintig centimeter van het gezicht van de zwerfster af, niet dat er tussen zijn ogen twintig centimeter ruimte bestaat, dan zou zijn hoofd ietwat breed moeten zijn en dat was het niet.) De zwerfster, laat ik haar voor het gemak Lundialofagi noemen, beseft zich niet dat er iemand voor haar zit. Ze blijft enige seconden in haar eigen wereld, waarna ze dan toch opschrikt en zich de man gewaar wordt. De man blijft diep in haar ogen kijken en haalt iets uit zijn zak. Hij steekt een briefje van tien euro voor zich uit en ik denk dat hij haar zegt dat het voor haar is. Haar zojuist nog duffe, autistische blik verandert op slag in een open, gelukkige opslag en ze neemt weifelend en verlegen lachend het briefje aan. De man springt op, dynamisch als hij is, en loopt naar de U-Bahn.

Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: Ja! En nu ben ik verloofd en trouw ik volgend jaar met deze filantroop.

Dat laatste is niet waar.
Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: "Verpiss dich!", belde de polizei en ze moesten me met zijn drieën van zijn been afschrapen.

Dat laatste is niet waar.
Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: Ja! En nu ben ik verloofd en trouw ik volgend jaar met deze filantroop - fantaseerde ik terwijl ik de andere kant uitliep, richting de glazen deuren van het cultuurkoophuis.

Ik heb nog best een leuk cadeautje gevonden, geloof ik. En Wolfie en ik hebben daarna heerlijk gekookt; het eten was minder. En elke keer als ik in Berlijn door de miezer liep, dacht ik aan Lundialofagi en mijn verloofde. En werd ik jaloers op Lundialofagi. Maar die jaloezie verdween na enkele seconden als sneeuw voor de zon (of: als miezer voor een föhn), want het is tenslotte mijn verloofde.





Ik zei toch dat het romantisch zou worden. Oja: werpt iemand zich vrijwillig op voor die leuke functie (ceremoniemeester! Ik dacht eventjes aan 'penningmeester') of moet ik iemand aanwijzen? Bij deze zoetsappigheid hoort een zoetsappige foto:



Non, pas du tout zoetsappig, maar wel de StaBi, één van mijn favoriete plekken in Balin! En wie kwam er niet in? En wie heeft toen, redelijk gefrustreerd, toch maar genoegen genomen met een doorzichtig plastic tasje van diezelfde StaBi? En wie werd er uitgelachen door de bibliotheekmedewerkers om de vraag naar zo'n Tüte? En wie kon dat dan weer he-le-maal geen ene schelen? Retorique.



'tag!
en natuurlijk:
unheimlich viel kussens.
(Ik vind 'unheimlich' ontzettend sympathiek klinken, maar: schijn bedriegt! Werkelijkheid ook, trouwens. Maar dit ter onderzijde.)

PS: Erger jij je ook zo aan de grote ruimtes tussen de alinea's? Mail dan NU Fleur en geef haar door op welke manier je de tekst kunt laten inspringen. De eerste die mailt, krijgt een vliegvakantie cadeau.*


* Een vliegvakantie bestaat in deze context uit een vlieg die je op vakantie mag sturen. De vlieg wordt aangeleverd in een jampotje en kan op elke gewenste locatie vrijgelaten worden, alwaar hij of zij dan vakantie mag vieren. U moet zelf met de vlieg afspreken hoe lang hij of zij op vakantie mag. Na deze tijd kunt u hem of haar terugstoppen in het confiturevaasje en weer terugbrengen naar zijn of haar woonplaats. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.

vrijdag 28 augustus 2009

Traube

Jadoch! Ik ben thuis! Soort van.

De korte blogjes staan in de stellingen of in de startblokken. (Daar hebben we er weer één: een sportmetafoor...) En daar blijven ze voorlopig nog even, want ik vertrek woensdag naar een gat in Frankrijk, nabij Lyon, om aldaar Beaujolais-wijndruiven te plukken in mijn nieuwe Lowa-bergachtige schoenen. Ik vind ze niet eens erg afzichtelijk. (Typisch: ik wilde kijken hoe ze stonden, maar in de Kathmandu hebben ze bij de schoenenafdeling geen spiegel.) Ik blijf hoogstwaarschijnlijk, naar omstandigheden rond een eventuele stage, één oogst; d.H. ongeveer twaalf dagen, waardoor ik iets langer dan twee weken wegblijf. Daarna gaat het ware leven (uhuh) beginnen. Een leven met werk. En verantwoordelijkheden. Horen jullie me al trappelen? Ja. Inderdaad. Die nieuwe vloer kan besteld worden.

Maar voor nu: een fotoserie (ik kon niet kiezen; the story of my life) uit de oude doos:

MELT 2009! Volgens mij was dit 'freedancen bij Digitalism'! Hammerset.


Mara, ik, Matthie, Sebas.

(Oeh, het uitzoeken van de foto's deed deels pijn, maar deed ook een oor-tot-oor verschijnen.)


Maaraaaaah, Arnyyy, (kut, bijnaam vergeten; i.i.g. een lelijke Duitse mannennaam), Horstyyy, Sebas, Felixxxx (die ook een bijnaam had... Kutgeheugen.)Schau' mal rein!


Melt 2009 =
. een driedaags festival
. wildwateren
. de stokpaardjes om drie uur 's nachts
. verregenen
. stinkende tenten
. een industrie-eiland
. zwemmen in het meer
. Digitalism, Ellen Allien, Bloc Party, The Whitest Boy Alive (maar toen stond ik in de rij voor de weecee), Metronomy, Cold War Kids, Simian Mobile Disco (geloof ik), Phoenix en, in deze opsomming, als laatste maar absoluut niet als de minste, eerder als de grootste: Anna Ternheim..! 'En al.'
. wortels met Philadelphia-dip
. Club-Mate
. schminken
. zere hielen
. freeeeeedancen
. verlopen ogen
. de rest aan de fantasie



Liefßls.

vrijdag 7 augustus 2009

Deel I: het glasmannetje

[Jammie: cornflakes (ik had geen muesli meer), bosbessen, yoghurt en maple syrup/esdoornsiroop.]
Tijd voor een balans. De aankomende weken ga ik proberen kortere stukjes te posten met typische Berliner activiteiten, menigeen uit de oude doos. Tevens een foto uit diezelfde doos met een korte toelichting.
Viel Spaß!




----------------------------------------------------------------------



DEEL I: het glasmannetje

In Nederland heb je statiegeld. In Duitsland heb je Pfand. Veel Pfand. En bierflesjes. Veel bierflesjes. Dit maakt dat Berlijn een bloeiende flessenophaalservice heeft. De eerste keer dat een normaal uitziende man, dus geen duidelijke armoedzaaier, met zijn hand in de prullenbak stond te graaien, keek ik misschien een beetje vreemd. Maar snel raakte ik eraan gewend. Deze mensen hadden naast een baan of uitkering een extra bron van inkomsten gevonden: flessen ophalen en inleveren. Hotspots voor deze mieren zijn de parken, waar men gaarne flesjes afstaat; dat scheelt gewicht op de weg naar huis. Het is treurig dat er blijkbaar mensen zijn die flesjes moeten verzamelen om aan extra geld te komen, maar op deze manier hebben deze verzamelaars in ieder geval nog extra inkomsten. En de parken blijven schoon.
Een andere hotspot voor de bijverdieners, naast de parken, is de Admiralbrücke. Een brug in Kreuzberg, vlakbij Kotti. Hier. Om de een of andere reden verzamelen zich hier elke avond hordes mensen, kopen een biertje en iets te eten bij de späti, maken muziek, kletsen, zijn gelukkig. Carline en ik waren er woensdag, samen met Wolfie en zijn twee vrienden, Mattie en haar vriendin uit Hongkong, Arne en aanhang, Felix en zijn accordeon en gitaar. Een heerlijke sfeer. Maargoed, het bericht heet niet voor niets het glasmannetje: het stikte op deze brug van de glasmannetjes en -vrouwtjes. Mijn lievelings van die avond was een niet helemaal goede jongeman van in de dertig met een wit hemd, een bermuda, mooie witte sokken in zijn sandalen en een karretje. En een druppeltje kwijl in zijn linkermondhoek. Er waren nog veel meer verzamelaars en ze hadden het gezellig. Logisch: om de minuut werd een leeg flesje aangeboden. Een rendabele avond dus. Behalve toen een uur later de polizei iedereen weg kwam jagen, omdat er geluidsoverlast was. De uitkomst van weer een fascistische actie in Görli (Görlitzer Park):



Maar er was nog een hete pukkel (huh?). Weisestraße 29. Om precies te zijn: mijn kamer. Ik had de flessen bewaard om ze ooit - ooit! - weg te brengen en flink geld te vangen. Maar dit plan werd me door de neus geboord door het liefste glasmannetje dat ik ken. Ik kwam hem tegen midden in de nacht, toen Roos en ik terugkwamen van... iets?! Ik weet niet meer waarvan, een leuk feest moet het geweest zijn. Terug naar het glasmannetje: een donkere man met een heerlijk Frans accent en een boodschappenkar vol pfandflesjes. En hij liep in Neukölln. En mijn huis was dichtbij. 1 + 1 = 2 en nog meer flesjes, dus ik vroeg hem of hij mijn flessenverzameling wilde hebben. Nuja, dat wilde hij wel. 'Merci, mademoiselle!' En daar ging hij, met zijn rammelende kar, de nacht in van Neukölln.¹
En ik was af van die berg flessen die mijn kamer visueel vervuilde.

FOTO I


Niet zo heel oud, namelijk van 22 en 23 juli j.l.
Roos was hier en ik had niet mijn laatste mondeling gehad, maar deed wel alsof ik vakantie had. Felix' afscheidssamenzijn in Görlitzer park. Met veel mensen. En een groot vuur. En veel muggen.
Het begin van het samenzijn om zeven (19:00, 22-07-2009).
Einde van het samenzijn om zeven (07:00, 23-07-2009).
Roos en ik gingen slapen om acht (08:00, 23-07-2009).
Opstaan om drie (15:00, 23-07-2009).
Ontbijten om vijf (17:00, 23-07-2009).
Dineren om elf (23:00, 23-09-2009).

Wat een ritmus. Zalig.




Liefs



¹Als hij maar niet met zijn karretje is uitgegleden over de kilometers hondenkak die mijn Kiez rijk is.

maandag 20 juli 2009

Muuuuuh!



Der Held! Links staat Duco de Grote/I!
(Bekend om zijn bedingung - dit betekende ooit het bedwingen of [...] van iets.. Oh mein Gott, unsinn kan natuurlijk ook de spuigaten uit spuiten in plaats van lopen... Of, neen, dan: sprinten! - der Pyreneeën, auf dem Fahrrad, ganz alleine. Der Hammer!) En op de foto zo ontzettend süß. In het echt was en is hij nog steeds süß. En sympathiek.
En rechts sta ik in mijn pyjama. Volgens mij mijn lievelings. Of had ik hem geleend van de kerstman?

[even een andere... Ik vond het toch een beetje een gekke foto. Dan deze:]

Grill im Treptower Park.


Je moet wat als je lui bent en wacht op vlees oder een gegrilde zucchini met mozzarella en tomatensaus. Mara's barbecue is rood met witte stippen! Heen en weer te wippen!

En damn confronterend/voorhoofdend. Gedver.




Mijn Haribo Bärchen top drie:

1. Framboos
2. Ananas
3. Aardbei

(Ja, jullie dachten dat gummibeertjes geen smaak hadden, maar het pakje zegt van wel. Dus.)







YOGA
Scheißel, ik vergat steeds een deel, steeds een ander dan ook nog eens. Zo ook bij het tekenen...


En deze post is een walgelijk gevolg van studieontwijkend gedrag..! Neem dat vooral in ogenschouw/Augenschau.

Woensdag laatste toets. Daarna wordt het schandalig (SCANDALEUX, of eigenlijk 'scandaleuse', want Roos en ik zijn vrouwen en Berlin ook),

hier-o.
Houd de kinderen binnen, sluit de hond op in de kelder, maak de borst nat, schakel het alarm in, schuif de gordijnen dicht, kook een wortel, verstop de schoorsteen, schilder een teken op de deur, schroef de brievenbus dicht.

want

*LOS MIT ROOS!!*




OHNEIN/09-REVIVAL-OUTDOOR
gnzAUSLÄNDISCH




21/7 - 27/7 (geloofik)

Een constatering: nooit meer Club-Mate! Hoe verklaar ik anders deze hyperrrstemming om een uur 's nachts? Of: Club-Mate für immer!

guyamas sonora!! (Beirut)

Er komt een normale blog aan, ik voel het, maar niet nu, want ik moet NU gaan slapen en ik MOET morgen naar de bieb, want daar MOET ik keihard leren. En dat alles van mijzelf.
Wat een discipline.

.......................................................................................................................................
....................
....................
................................................................................................................................
.............................................................................................
................................................
.......................
................
......
..

(Voor jullie. Om te prikken met jullie prikpen en vilt - ohnee! een prikmat. Omdat jullie lief zijn.)




Anne. Vingers in je ogen. En heel, heel hard drukken.
Wacht.
Ja?
Klaar?
Oke:

Een stukje jeugdsentiment.

(Zie titel.)


Deze blog is