Deel II: romantiek in Berlijn

Ha! Heb ik jullie daar eens even tuk. Want hier is een stukje. En jullie (of jij: komkommertijd) maar denken dat die stukjes daar stonden te verstoffen op een stelling of startblok. (Huh?! Ik weet zelf ook niet meer wie of wat nu precies hier of daar is...) Dat gaat zomaar niet. Ik heb namelijk vandaag twee bakjes koffie op. Ook al ben ik lichamelijk uitgeput; mijn geest werkt nog op volle toeren. (Auto)

Nu het moeilijkste gedeelte. Welk onderwerp laat ik aan de orde komen? Laat me even overwegen.
*een minuut stilte*
Ik twijfel tussen: 'zomaar een week in mijn agenda', 'Romantiek in Berlijn' en 'Freiluftkino'.
De winnaar is: 'Romantiek in Berlijn', omdat het zo ontzettend romantisch onweert. Kaarten aan de deur.


----------------------------------------------------------------------------------


Deel II: romantiek in Berlijn

Op een regenachtige dag ergens in juni (dit zou ook juli geweest kunnen zijn) liep ik gehaast door de Friedrichstraße. Mijn doel was Kulturkaufhaus Dussmann. Een dubieuze winkel voor mij. Aan de ene kant walgelijk grootschalig (ja, ik ben nog steeds anti-ka en conservatief, wat schaalvergroting betreft), maar aan de andere kant: de collectie is magnifique! Prachtige kaarten, cd's uit elk gewenst werelddeel, een giga-afdeling filosofie, vier series filmhuisfilm-dvd's, nog meer boeken en het belangrijkste domein binnen de boeken: de Reclam-hoek. Alle canonieke boeken worden voor een betaalbare prijs in klein formaat aangeboden.
Naar dat huis liep ik. Door de miezer. Ik liep snel, want ik had haast. (Goh.) Ik moest een cadeautje kopen en daarna naar Wolfie, want we gingen koken en eten. (Koken en dan niet eten deden we ook vaak - niet waar.) Dit wil ik goed doen: stel je voor, je loopt gehaast door een grijze straat, in de miezer, en rechts op het trottoir verschijnt, omdat je steeds dichterbij komt, een jonge zwerfster met een hondje. Ze zit gehurkt. Ze staart voor zich uit. In de miezer. Met haar hondje. Ze zitten op een kleedje. Voor haar staat een bekertje. Daar zou eventueel geld in gedeponeerd kunnen worden.*even een momentje tot bezinning*
Maar dan!
Een mooie man in pak (juhuh!) komt aangelopen en springt dynamisch tot een hurkzit (ja, hij kon springen tot een hurkzit). Hij neemt positie recht tegenover het meisje, hij kijkt gefixeerd in haar ogen. Hun ogen zijn twintig centimeter van elkaar verwijderd. (Niet hun eigen ogen, ik bedoel: zijn gezicht is dus twintig centimeter van het gezicht van de zwerfster af, niet dat er tussen zijn ogen twintig centimeter ruimte bestaat, dan zou zijn hoofd ietwat breed moeten zijn en dat was het niet.) De zwerfster, laat ik haar voor het gemak Lundialofagi noemen, beseft zich niet dat er iemand voor haar zit. Ze blijft enige seconden in haar eigen wereld, waarna ze dan toch opschrikt en zich de man gewaar wordt. De man blijft diep in haar ogen kijken en haalt iets uit zijn zak. Hij steekt een briefje van tien euro voor zich uit en ik denk dat hij haar zegt dat het voor haar is. Haar zojuist nog duffe, autistische blik verandert op slag in een open, gelukkige opslag en ze neemt weifelend en verlegen lachend het briefje aan. De man springt op, dynamisch als hij is, en loopt naar de U-Bahn.

Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: Ja! En nu ben ik verloofd en trouw ik volgend jaar met deze filantroop.

Dat laatste is niet waar.
Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: "Verpiss dich!", belde de polizei en ze moesten me met zijn drieën van zijn been afschrapen.

Dat laatste is niet waar.
Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: Ja! En nu ben ik verloofd en trouw ik volgend jaar met deze filantroop - fantaseerde ik terwijl ik de andere kant uitliep, richting de glazen deuren van het cultuurkoophuis.

Ik heb nog best een leuk cadeautje gevonden, geloof ik. En Wolfie en ik hebben daarna heerlijk gekookt; het eten was minder. En elke keer als ik in Berlijn door de miezer liep, dacht ik aan Lundialofagi en mijn verloofde. En werd ik jaloers op Lundialofagi. Maar die jaloezie verdween na enkele seconden als sneeuw voor de zon (of: als miezer voor een föhn), want het is tenslotte mijn verloofde.





Ik zei toch dat het romantisch zou worden. Oja: werpt iemand zich vrijwillig op voor die leuke functie (ceremoniemeester! Ik dacht eventjes aan 'penningmeester') of moet ik iemand aanwijzen? Bij deze zoetsappigheid hoort een zoetsappige foto:



Non, pas du tout zoetsappig, maar wel de StaBi, één van mijn favoriete plekken in Balin! En wie kwam er niet in? En wie heeft toen, redelijk gefrustreerd, toch maar genoegen genomen met een doorzichtig plastic tasje van diezelfde StaBi? En wie werd er uitgelachen door de bibliotheekmedewerkers om de vraag naar zo'n Tüte? En wie kon dat dan weer he-le-maal geen ene schelen? Retorique.



'tag!
en natuurlijk:
unheimlich viel kussens.
(Ik vind 'unheimlich' ontzettend sympathiek klinken, maar: schijn bedriegt! Werkelijkheid ook, trouwens. Maar dit ter onderzijde.)

PS: Erger jij je ook zo aan de grote ruimtes tussen de alinea's? Mail dan NU Fleur en geef haar door op welke manier je de tekst kunt laten inspringen. De eerste die mailt, krijgt een vliegvakantie cadeau.*


* Een vliegvakantie bestaat in deze context uit een vlieg die je op vakantie mag sturen. De vlieg wordt aangeleverd in een jampotje en kan op elke gewenste locatie vrijgelaten worden, alwaar hij of zij dan vakantie mag vieren. U moet zelf met de vlieg afspreken hoe lang hij of zij op vakantie mag. Na deze tijd kunt u hem of haar terugstoppen in het confiturevaasje en weer terugbrengen naar zijn of haar woonplaats. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.

Traube

Jadoch! Ik ben thuis! Soort van.

De korte blogjes staan in de stellingen of in de startblokken. (Daar hebben we er weer één: een sportmetafoor...) En daar blijven ze voorlopig nog even, want ik vertrek woensdag naar een gat in Frankrijk, nabij Lyon, om aldaar Beaujolais-wijndruiven te plukken in mijn nieuwe Lowa-bergachtige schoenen. Ik vind ze niet eens erg afzichtelijk. (Typisch: ik wilde kijken hoe ze stonden, maar in de Kathmandu hebben ze bij de schoenenafdeling geen spiegel.) Ik blijf hoogstwaarschijnlijk, naar omstandigheden rond een eventuele stage, één oogst; d.H. ongeveer twaalf dagen, waardoor ik iets langer dan twee weken wegblijf. Daarna gaat het ware leven (uhuh) beginnen. Een leven met werk. En verantwoordelijkheden. Horen jullie me al trappelen? Ja. Inderdaad. Die nieuwe vloer kan besteld worden.

Maar voor nu: een fotoserie (ik kon niet kiezen; the story of my life) uit de oude doos:

MELT 2009! Volgens mij was dit 'freedancen bij Digitalism'! Hammerset.

Mara, ik, Matthie, Sebas.

(Oeh, het uitzoeken van de foto's deed deels pijn, maar deed ook een oor-tot-oor verschijnen.)

Maaraaaaah, Arnyyy, (kut, bijnaam vergeten; i.i.g. een lelijke Duitse mannennaam), Horstyyy, Sebas, Felixxxx (die ook een bijnaam had... Kutgeheugen.)Schau' mal rein!

Melt 2009 =
. een driedaags festival
. wildwateren
. de stokpaardjes om drie uur 's nachts
. verregenen
. stinkende tenten
. een industrie-eiland
. zwemmen in het meer
. Digitalism, Ellen Allien, Bloc Party, The Whitest Boy Alive (maar toen stond ik in de rij voor de weecee), Metronomy, Cold War Kids, Simian Mobile Disco (geloof ik), Phoenix en, in deze opsomming, als laatste maar absoluut niet als de minste, eerder als de grootste: Anna Ternheim..! 'En al.'
. wortels met Philadelphia-dip
. Club-Mate
. schminken
. zere hielen
. freeeeeedancen
. verlopen ogen
. de rest aan de fantasie



Liefßls.

Deel I: het glasmannetje

[Jammie: cornflakes (ik had geen muesli meer), bosbessen, yoghurt en maple syrup/esdoornsiroop.]
Tijd voor een balans. De aankomende weken ga ik proberen kortere stukjes te posten met typische Berliner activiteiten, menigeen uit de oude doos. Tevens een foto uit diezelfde doos met een korte toelichting.
Viel Spaß!

----------------------------------------------------------------------

DEEL I: het glasmannetje

In Nederland heb je statiegeld. In Duitsland heb je Pfand. Veel Pfand. En bierflesjes. Veel bierflesjes. Dit maakt dat Berlijn een bloeiende flessenophaalservice heeft. De eerste keer dat een normaal uitziende man, dus geen duidelijke armoedzaaier, met zijn hand in de prullenbak stond te graaien, keek ik misschien een beetje vreemd. Maar snel raakte ik eraan gewend. Deze mensen hadden naast een baan of uitkering een extra bron van inkomsten gevonden: flessen ophalen en inleveren. Hotspots voor deze mieren zijn de parken, waar men gaarne flesjes afstaat; dat scheelt gewicht op de weg naar huis. Het is treurig dat er blijkbaar mensen zijn die flesjes moeten verzamelen om aan extra geld te komen, maar op deze manier hebben deze verzamelaars in ieder geval nog extra inkomsten. En de parken blijven schoon.
Een andere hotspot voor de bijverdieners, naast de parken, is de Admiralbrücke. Een brug in Kreuzberg, vlakbij Kotti. Hier. Om de een of andere reden verzamelen zich hier elke avond hordes mensen, kopen een biertje en iets te eten bij de späti, maken muziek, kletsen, zijn gelukkig. Carline en ik waren er woensdag, samen met Wolfie en zijn twee vrienden, Mattie en haar vriendin uit Hongkong, Arne en aanhang, Felix en zijn accordeon en gitaar. Een heerlijke sfeer. Maargoed, het bericht heet niet voor niets het glasmannetje: het stikte op deze brug van de glasmannetjes en -vrouwtjes. Mijn lievelings van die avond was een niet helemaal goede jongeman van in de dertig met een wit hemd, een bermuda, mooie witte sokken in zijn sandalen en een karretje. En een druppeltje kwijl in zijn linkermondhoek. Er waren nog veel meer verzamelaars en ze hadden het gezellig. Logisch: om de minuut werd een leeg flesje aangeboden. Een rendabele avond dus. Behalve toen een uur later de polizei iedereen weg kwam jagen, omdat er geluidsoverlast was. De uitkomst van weer een fascistische actie in Görli (Görlitzer Park):



Maar er was nog een hete pukkel (huh?). Weisestraße 29. Om precies te zijn: mijn kamer. Ik had de flessen bewaard om ze ooit - ooit! - weg te brengen en flink geld te vangen. Maar dit plan werd me door de neus geboord door het liefste glasmannetje dat ik ken. Ik kwam hem tegen midden in de nacht, toen Roos en ik terugkwamen van... iets?! Ik weet niet meer waarvan, een leuk feest moet het geweest zijn. Terug naar het glasmannetje: een donkere man met een heerlijk Frans accent en een boodschappenkar vol pfandflesjes. En hij liep in Neukölln. En mijn huis was dichtbij. 1 + 1 = 2 en nog meer flesjes, dus ik vroeg hem of hij mijn flessenverzameling wilde hebben. Nuja, dat wilde hij wel. 'Merci, mademoiselle!' En daar ging hij, met zijn rammelende kar, de nacht in van Neukölln.¹
En ik was af van die berg flessen die mijn kamer visueel vervuilde.

FOTO I

Niet zo heel oud, namelijk van 22 en 23 juli j.l.
Roos was hier en ik had niet mijn laatste mondeling gehad, maar deed wel alsof ik vakantie had. Felix' afscheidssamenzijn in Görlitzer park. Met veel mensen. En een groot vuur. En veel muggen.
Het begin van het samenzijn om zeven (19:00, 22-07-2009).
Einde van het samenzijn om zeven (07:00, 23-07-2009).
Roos en ik gingen slapen om acht (08:00, 23-07-2009).
Opstaan om drie (15:00, 23-07-2009).
Ontbijten om vijf (17:00, 23-07-2009).
Dineren om elf (23:00, 23-09-2009).

Wat een ritmus. Zalig.

Liefs

¹Als hij maar niet met zijn karretje is uitgegleden over de kilometers hondenkak die mijn Kiez rijk is.