Deel II: romantiek in Berlijn

Ha! Heb ik jullie daar eens even tuk. Want hier is een stukje. En jullie (of jij: komkommertijd) maar denken dat die stukjes daar stonden te verstoffen op een stelling of startblok. (Huh?! Ik weet zelf ook niet meer wie of wat nu precies hier of daar is...) Dat gaat zomaar niet. Ik heb namelijk vandaag twee bakjes koffie op. Ook al ben ik lichamelijk uitgeput; mijn geest werkt nog op volle toeren. (Auto)

Nu het moeilijkste gedeelte. Welk onderwerp laat ik aan de orde komen? Laat me even overwegen.
*een minuut stilte*
Ik twijfel tussen: 'zomaar een week in mijn agenda', 'Romantiek in Berlijn' en 'Freiluftkino'.
De winnaar is: 'Romantiek in Berlijn', omdat het zo ontzettend romantisch onweert. Kaarten aan de deur.


----------------------------------------------------------------------------------


Deel II: romantiek in Berlijn

Op een regenachtige dag ergens in juni (dit zou ook juli geweest kunnen zijn) liep ik gehaast door de Friedrichstraße. Mijn doel was Kulturkaufhaus Dussmann. Een dubieuze winkel voor mij. Aan de ene kant walgelijk grootschalig (ja, ik ben nog steeds anti-ka en conservatief, wat schaalvergroting betreft), maar aan de andere kant: de collectie is magnifique! Prachtige kaarten, cd's uit elk gewenst werelddeel, een giga-afdeling filosofie, vier series filmhuisfilm-dvd's, nog meer boeken en het belangrijkste domein binnen de boeken: de Reclam-hoek. Alle canonieke boeken worden voor een betaalbare prijs in klein formaat aangeboden.
Naar dat huis liep ik. Door de miezer. Ik liep snel, want ik had haast. (Goh.) Ik moest een cadeautje kopen en daarna naar Wolfie, want we gingen koken en eten. (Koken en dan niet eten deden we ook vaak - niet waar.) Dit wil ik goed doen: stel je voor, je loopt gehaast door een grijze straat, in de miezer, en rechts op het trottoir verschijnt, omdat je steeds dichterbij komt, een jonge zwerfster met een hondje. Ze zit gehurkt. Ze staart voor zich uit. In de miezer. Met haar hondje. Ze zitten op een kleedje. Voor haar staat een bekertje. Daar zou eventueel geld in gedeponeerd kunnen worden.*even een momentje tot bezinning*
Maar dan!
Een mooie man in pak (juhuh!) komt aangelopen en springt dynamisch tot een hurkzit (ja, hij kon springen tot een hurkzit). Hij neemt positie recht tegenover het meisje, hij kijkt gefixeerd in haar ogen. Hun ogen zijn twintig centimeter van elkaar verwijderd. (Niet hun eigen ogen, ik bedoel: zijn gezicht is dus twintig centimeter van het gezicht van de zwerfster af, niet dat er tussen zijn ogen twintig centimeter ruimte bestaat, dan zou zijn hoofd ietwat breed moeten zijn en dat was het niet.) De zwerfster, laat ik haar voor het gemak Lundialofagi noemen, beseft zich niet dat er iemand voor haar zit. Ze blijft enige seconden in haar eigen wereld, waarna ze dan toch opschrikt en zich de man gewaar wordt. De man blijft diep in haar ogen kijken en haalt iets uit zijn zak. Hij steekt een briefje van tien euro voor zich uit en ik denk dat hij haar zegt dat het voor haar is. Haar zojuist nog duffe, autistische blik verandert op slag in een open, gelukkige opslag en ze neemt weifelend en verlegen lachend het briefje aan. De man springt op, dynamisch als hij is, en loopt naar de U-Bahn.

Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: Ja! En nu ben ik verloofd en trouw ik volgend jaar met deze filantroop.

Dat laatste is niet waar.
Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: "Verpiss dich!", belde de polizei en ze moesten me met zijn drieën van zijn been afschrapen.

Dat laatste is niet waar.
Ik sprintte achter hem aan. Klampte me vast aan zijn linker hamstring. Vroeg hem ten huwelijk! Hij zei: Ja! En nu ben ik verloofd en trouw ik volgend jaar met deze filantroop - fantaseerde ik terwijl ik de andere kant uitliep, richting de glazen deuren van het cultuurkoophuis.

Ik heb nog best een leuk cadeautje gevonden, geloof ik. En Wolfie en ik hebben daarna heerlijk gekookt; het eten was minder. En elke keer als ik in Berlijn door de miezer liep, dacht ik aan Lundialofagi en mijn verloofde. En werd ik jaloers op Lundialofagi. Maar die jaloezie verdween na enkele seconden als sneeuw voor de zon (of: als miezer voor een föhn), want het is tenslotte mijn verloofde.





Ik zei toch dat het romantisch zou worden. Oja: werpt iemand zich vrijwillig op voor die leuke functie (ceremoniemeester! Ik dacht eventjes aan 'penningmeester') of moet ik iemand aanwijzen? Bij deze zoetsappigheid hoort een zoetsappige foto:



Non, pas du tout zoetsappig, maar wel de StaBi, één van mijn favoriete plekken in Balin! En wie kwam er niet in? En wie heeft toen, redelijk gefrustreerd, toch maar genoegen genomen met een doorzichtig plastic tasje van diezelfde StaBi? En wie werd er uitgelachen door de bibliotheekmedewerkers om de vraag naar zo'n Tüte? En wie kon dat dan weer he-le-maal geen ene schelen? Retorique.



'tag!
en natuurlijk:
unheimlich viel kussens.
(Ik vind 'unheimlich' ontzettend sympathiek klinken, maar: schijn bedriegt! Werkelijkheid ook, trouwens. Maar dit ter onderzijde.)

PS: Erger jij je ook zo aan de grote ruimtes tussen de alinea's? Mail dan NU Fleur en geef haar door op welke manier je de tekst kunt laten inspringen. De eerste die mailt, krijgt een vliegvakantie cadeau.*


* Een vliegvakantie bestaat in deze context uit een vlieg die je op vakantie mag sturen. De vlieg wordt aangeleverd in een jampotje en kan op elke gewenste locatie vrijgelaten worden, alwaar hij of zij dan vakantie mag vieren. U moet zelf met de vlieg afspreken hoe lang hij of zij op vakantie mag. Na deze tijd kunt u hem of haar terugstoppen in het confiturevaasje en weer terugbrengen naar zijn of haar woonplaats. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.