Wat kijk je?
(Scheve muil.)
hIDDuh iis SooW Leckkur! (OOo, nasty!! She does!)
Pippi zonder vlechten!
God maakt een foto. Ja, Hidde, gesnapt. Dat wordt het vagevuur. Nuja, volgens sommigen zullen er aardig wat poot-entiëlen zitten voor jou..! Wordt het toch nog leuk. ... maar dan Koiken in de Koiken.
Dit stamt nog uit mijn wilde periode. Ik heb heel Berlijn ondergetagt, joh. Mooie tijd. En ik sloeg oude opaatjes op hun petje. (Oee, dat zag ik één van die klotepunkers doen. Ik ben gigantisch op ze afgeknapt. Die idioot die de walgelijke actie uitvoerde was lelijk, dik en agressief, dus ik durfde hem niet aan zijn oor te trekken.)
Hidde, kun je lekker pretentiös lopen doen, maar poep- en plashumor is óók humor. Behalve die van Fontys-Tilburg. (Mijn god, ik heb Chinees bloed, ik weet het zeker. Dat maakt dat ik niet ben van de melkboer, maar van de afhaal-Chinees.)
Mijn aanwinst. Hij/zij is groot, maar nog niet opgehangen, want ik overleg met mezelf over de plaats.
Het is trouwens 'Black Dress' van Ed Martinez (dat rijmt).
Oké. Om een indicatie te geven. Dit is een foto uit de serie Hidde en Fleur, numero 28654.
Ze leven nog, Frut en Sammy, en ze hebben het geweldig naar hun zin, hier in Berlin. (Als je geen Duits spreekt, ruimt voorgaande zin. En nu voorgaande ook, omarmend.)
De volgende droom wil ik laten analyseren: ik loop in Amsterdam en opeens lijkt het mij leuk om de volksheld André Hazes te bedanken voor zijn repertoire. Aan de ene kant omdat het me grappig lijkt, maar ook om hem daadwerkelijk te bedanken, ik zag er echt de noodzaak van in. Dus ik loop naar zijn huis, een prachtig Amsterdams huis! Grote ramen, hoge plafonds, klassieke kleuren. Voor het huis stond een bordje met een pijl voor visite, zo wist ik waar ik zijn moest. Het huis was, zoals ik al zei, prachtig, maar waar de bezoekers heen werden geleid was something else [LB, once again]. Ik ging de trap af en drukte op zo'n plastieken, witte bel. De deur ging open en meteen rechts zat een secretaresse. 'Ik wil hem graag bezoeken.' Dat kon eigenlijk niet, maar toen toch wel. Nett. Vanuit de deuropening zag ik hem al zitten. Ik dacht dat ik op weg was naar André Hazes - sowieso al onmogelijk door zijn staat van ontbinding -, maar deze man leek niet eens op hem! Dit deed me echter niets, het was pure logica op dat moment. Ik liep door en kwam terecht in een piepklein, laag kamertje. Ik wil geen naturalistisch verhaal op gaan hangen, dus laat ik de kleur van het aura van de ruimte verklappen: bruin. Lelijk bruin. Het was zo'n hol met van die robuuste meubelen, een lelijk (let wel: lelijk!) perzisch tapijtje, waarschijnlijk lambrisering aan de wand; klar genug? En daar zaten links zijn vrouw (ook een heel ander wief dan die trol van André) en een of andere zakenpartner en recht voor mij, op een bankje met verschoten kussens, André (of weet ik veel wie het was) en rechts van hem zijn zoon (absoluut niet Dreetje). Ik ging zitten en vertelde dat ik hem graag wilde bedanken voor zijn 'uitwassen'. Hij snapte het wel, hij vond het erg aardig van me, maar vermeldde hier wel bij dat hij liever had gehad dat zijn dochter er bij was. (De secretaresse had me inderdaad verteld dat zijn dochter ziek was en ze had me aangekeken alsof ik dat wel zou weten.) 'Ja', en ik knikte begripvol. 'Hoe is het nu met haar?' en opeens wist ik weer wat die dochter had: tuberculose, ja, dat was het: tuberculose. André vertelde me dat de ziekte eerst elders in haar lichaam had gehuisd, maar dat het nu over was gegaan naar de hersenen en dat er eigenlijk niet zoveel meer aan te doen was. Nee. En toen nam hij een hapje uit zijn kommetje met bloemkool. Dat kommetje was tergend afzichtelijk en de bloemkool zag er verre van appetijtelijk uit.
Wat zou er uit de analyse komen?
Meer groente eten, meer volksmuziek luisteren, meer medische encylopedieën lezen?!
Hidde, kun je lekker pretentiös lopen doen, maar poep- en plashumor is óók humor. Behalve die van Fontys-Tilburg. (Mijn god, ik heb Chinees bloed, ik weet het zeker. Dat maakt dat ik niet ben van de melkboer, maar van de afhaal-Chinees.)
Mijn aanwinst. Hij/zij is groot, maar nog niet opgehangen, want ik overleg met mezelf over de plaats.
Het is trouwens 'Black Dress' van Ed Martinez (dat rijmt).
Oké. Om een indicatie te geven. Dit is een foto uit de serie Hidde en Fleur, numero 28654.
Ze leven nog, Frut en Sammy, en ze hebben het geweldig naar hun zin, hier in Berlin. (Als je geen Duits spreekt, ruimt voorgaande zin. En nu voorgaande ook, omarmend.)Het stinkt hier naar luiers.
Het was geen luier; het was een verdwaalde mok melk met drie cornflakes.
Wat doet een blinde bij de Posterverkauf? Dat vraag ik me dan zo af.
Wat doet een blinde bij de Posterverkauf? Dat vraag ik me dan zo af.
De volgende droom wil ik laten analyseren: ik loop in Amsterdam en opeens lijkt het mij leuk om de volksheld André Hazes te bedanken voor zijn repertoire. Aan de ene kant omdat het me grappig lijkt, maar ook om hem daadwerkelijk te bedanken, ik zag er echt de noodzaak van in. Dus ik loop naar zijn huis, een prachtig Amsterdams huis! Grote ramen, hoge plafonds, klassieke kleuren. Voor het huis stond een bordje met een pijl voor visite, zo wist ik waar ik zijn moest. Het huis was, zoals ik al zei, prachtig, maar waar de bezoekers heen werden geleid was something else [LB, once again]. Ik ging de trap af en drukte op zo'n plastieken, witte bel. De deur ging open en meteen rechts zat een secretaresse. 'Ik wil hem graag bezoeken.' Dat kon eigenlijk niet, maar toen toch wel. Nett. Vanuit de deuropening zag ik hem al zitten. Ik dacht dat ik op weg was naar André Hazes - sowieso al onmogelijk door zijn staat van ontbinding -, maar deze man leek niet eens op hem! Dit deed me echter niets, het was pure logica op dat moment. Ik liep door en kwam terecht in een piepklein, laag kamertje. Ik wil geen naturalistisch verhaal op gaan hangen, dus laat ik de kleur van het aura van de ruimte verklappen: bruin. Lelijk bruin. Het was zo'n hol met van die robuuste meubelen, een lelijk (let wel: lelijk!) perzisch tapijtje, waarschijnlijk lambrisering aan de wand; klar genug? En daar zaten links zijn vrouw (ook een heel ander wief dan die trol van André) en een of andere zakenpartner en recht voor mij, op een bankje met verschoten kussens, André (of weet ik veel wie het was) en rechts van hem zijn zoon (absoluut niet Dreetje). Ik ging zitten en vertelde dat ik hem graag wilde bedanken voor zijn 'uitwassen'. Hij snapte het wel, hij vond het erg aardig van me, maar vermeldde hier wel bij dat hij liever had gehad dat zijn dochter er bij was. (De secretaresse had me inderdaad verteld dat zijn dochter ziek was en ze had me aangekeken alsof ik dat wel zou weten.) 'Ja', en ik knikte begripvol. 'Hoe is het nu met haar?' en opeens wist ik weer wat die dochter had: tuberculose, ja, dat was het: tuberculose. André vertelde me dat de ziekte eerst elders in haar lichaam had gehuisd, maar dat het nu over was gegaan naar de hersenen en dat er eigenlijk niet zoveel meer aan te doen was. Nee. En toen nam hij een hapje uit zijn kommetje met bloemkool. Dat kommetje was tergend afzichtelijk en de bloemkool zag er verre van appetijtelijk uit.
Wat zou er uit de analyse komen?
Meer groente eten, meer volksmuziek luisteren, meer medische encylopedieën lezen?!
Verdammt, ik had me toch echt voorgenomen vandaag ontzettend veel voor school te doen...
Tschüßi!
En heel veel liefde, naturellement.
Aï, il pleut des hallebardes/ es regnet Schusterjungen / It's raining cats and dogs.
Das heißt: het regent pijpestelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten