Berlin (erste Woche)

Ja. Ja. Jahaa.

Ik ben er! En ik heb deze week 2948 formulieren ingevuld, bij elkaar 254 uur gewacht en 865 nutteloze vragen aangehoord. (Vooral dat meisje met die pony kon er wat van; ze ging zeuren over het aantal Seiten dat voor een Hausarbeit beschreven zou moeten worden: 'Ja, maar net zei u dat ik een paper moet schrijven van acht tot tien pagina's en nu staat er op de site tien tot vijftien!' (in totale paniek). Let op! Dit was bij de uitleg over de termen die men hanteert op de Freie Universität. Alsof je een vak niet gaat kiezen omdat je twee pagina's meer moet schrijven?! Mein gott.)

Maar de afgelopen week was ook de week van mijn ingerichte kamer in Neukölln, de introductie op de Freie Universität in Dahlem Dorf, mijn nieuwe matras, het heerlijke etentje met mijn oom en tante in La Raclette in Kreuzberg, latte machiato in de pauze met mijn mattie Wiener Watje Wolfgang (of: Wolfie/Wolle), kennismaking met d'n Vloaming Leonard, Amsterdammer Felix, u.s.w.







Een hoogtepuntje van deze week wil ik toch even accentueren. Das war der Buchpräsentation van Thomas Rosenboom in de Nederlandse Ambassade (niederländische Botschaft). Het gebouw, ontworpen door Rem Koolhaas, is prachtig gelegen aan de Spree in Mitte. Toen Wolfie en ik binnenliepen, moesten we door een metaaldetector. Ja, ze weten wat gezelligheid is op ambassades. Vervolgens gingen we de Prins Claus-kamer in, waar een chique sfeer heerste. Dat wil onder andere zeggen: strakke kelners met slofen. Oranje slofen. Na een enerverend interview van een Berlijnse radiodame met Thomas, werden we getrakteerd op een voorleessessie door een Berlijns acteur. Ik droomde wel even weg, want literarisch Duits is toch net even iets anders dan spreektaal, maar zo'n glimmende Spree in de schemering met lichtgevende bootjes leidt dan ook af. Na de voorleessessie gab's noch mehr Überasschungen: lekkere hapjes! Yakatori-spiesjes, garnalen met mangodip, bruschetta, Mandelkuchen (Wolfie denkt nog steeds dat het Mangokuchen was, maar dat is niet waar, want het leek precies op een gâteau Basque. En die zijn gemaakt van amandelen. Joh! Niet dat Wolfie dit kan lezen.). De Nederlandse ambassade heeft ogenschijnlijk geen last van een of andere economische crisis. En de luxe ging van kwaad tot erger. Toen Wolfie en ik toch maar besloten te gaan (ergo: er kwamen geen nieuwe hapjes meer), liepen we de entreehal in om onze jassen en tassen te halen. En wat zagen wij? Niet één, niet twee, niet drie; maar liefst vier Andy Warhols met als subject onze geliefde Bea. We geloofden niet dat ze echt waren, maar doch! (De vrouw van de jassen zei van wel namelijk.) Andy Warhol! Bea! Nooonnn. Na ge-'oh' en ge-'aah' toch maar onze jassen gehaald en een Kneipe gesucht. 's Avonds, na een Berliner Weisse Himbeer (bah!) en een fotohokjes-flits-avontuur, heerlijk eingeschlafen.

Nu moet ik toch echt heel diep nadenken wat ik nog meer heb gedaan; alsof ik het allemaal gedroomd heb.

Gisteren een campustour gehad. We hebben serieus een soort jaren zeventig-coffeeshopish café in de uni! Ze verkopen nog net geen wiet, maar rest stimmt als een bus. Het lokaal is genaamd Pi-Café en men komt er door een trap op te lopen die wordt omringd door vinger- en vetplanten. Vervolgens kom je in een schraal hutje met een doorgang tot het dak. Daar staan plantenbakken met verdorde planten en aftandse houten tafels en banken. Van die banken waar je mee moet uitkijken, want als je op een uiteinde gaat zitten, vliegt de onderkant mee en lig je op de grond.

Laat ik verdergaan met het interessante gedeelte van vrijdag drie april tweeduizendennegen. 's Avonds heb ik met Lisa, Wolfie, Maurice en nog een bende een Brauerei besucht. Ze hadden nieuw seizoensbier, dus dat moest geproefd worden. Vervolgens den ganzen Abend in de tuin gezeten, onder een boom, weer op van die gekke banken, bier gedronken (halve liters) en erg hard in het Duits gelachen. En als souvenir 'kreeg' ik een pul mee.

Vandaag een Grill in het Mauerpark gehad. Als het lekker weer is, dan zitten alle honderd parken in Berlijn vol. Niet te geloven. Elk park lijkt een festival. Ausgezeichnet! Maargoed, vanmiddag dus een barbecue gehad. Met een hele leuke (internationale, maar niet alleen Erasmus-) groep. Lekker gegeten, fijn gepraat en mooi geobserveerd. Al die types hier, ik kijk mijn ogen uit. En toch wen ik er ook snel weer aan. Het moment gaat unvermeidlich komen dat ik een boek kan lezen in de U-bahn, omdat ik gewend raak aan de diversiteit. Ik hoop dat het nog even duurt voordat ik op dat punt aankom.

En zo heb ik geleerd dat Haribo halal is.

Nu ben ik ausgetypt. Dan wordt de tekst kleurlozer en moet ik stoppen. Dat is trouwens beter voor jullie; anders wordt het zo'n quasi-Pi-ervaring: het lijkt oneindig.

Veel liefde!

Fleur
('Fleur' is voor die Duitsers toch schwierig! Had ik niet verwacht eigentlich...)