dinsdag 16 juni 2009

Berliner Kacke (Version 18.0)


Doch! Mijn Berlijnse uitwerpsel, wie versprochen.

N.B.: Chronologischlemäßig een puinhoop, omdat Blogspot mij het leven enkele malen dusdanig zuur maakte, dat ik besloot hem of haar een paar weken te negeren. Maar de concepten bleven.

Oeh, een paar weekenden geleden, een zaterdag was de piek, was ik sacherijnig in Berlijn. Ja. Een nieuwe ervaring. De reden ervan, ken ik niet. Maar de oplossing was duidelijk.

Zwemmen.

Zwemmen is sporten.

Sporten is goed. Goed voor het hoofd, goed voor het lichaam.


Maar, toen ik dacht de oplossing gevonden te hebben, moest het natuurlijk (deze 'natuurlijk' is legitiem) meteen gebeuren. Toen ik thuiskwam van het Karneval der Kulturen, zondag rond acht uur 's avonds, wilde ik zo snel mogelijk een zwembad opzoeken. Deze bleken of gesloten, of binnen te korte tijd te sluiten. Change of plans. In plaats van zondagavond een club (Klub) te bezoeken (besuchen), ben ik thuis gebleven, heb ik mezelf verzorgd (bodylotion, e.d.) en een film gekeken (The Dreamers. Hmm. Ik weet het nog niet, ik moet hem nog een keer zien. Wel een gekke droom eraan overgehouden. Misschien was dat ook wel de bedoeling van de film. Lekker modernistisch.). De volgende ochtend - oh Gott, dat was nog leuk, vaak heb ik 's avonds een goed idee, maar bij het ontwaken zakt de moed me vervolgens in de pantoffels - ben ik toch echt op mijn fiets gestapt en ben ik er na ongeveer zes minuten afgestapt. Bij het zwembad.









Het was open! Kaartje gekocht. In het water - ik zou graag typen 'gesprongen', maar het was toch echt - gedaald en ik was gelukkig: ik moest het ganz brede 50-meterbad delen met vier andere fanatieke (nuja) zwemmers en de zon. Ja, ellebogenwerk was dat. Na vele baantjes (niet geteld...) ben ik tussen de honderden madeliefjes en tientallen bomen (ook niet geteld; wel geschat) gaan liggen en heb ik mijn boek erbij gepakt. De zon scheen nog steeds.



Ach gossie. Ik vond het zo erg. Er kwam een lelijke strontvlieg op mijn boek zitten, toen sloeg ik hem meteen weg. Terwijl ik bij een lieveheersbeestje geïntrigeerd zou blijven kijken voor enkele seconden, waarna ik hem of haar voorzichtig in het gras terug zou zetten. Zou de strontvlieg dat probleem altijd hebben? Ik weet wel dat het niet om het uiterlijk gaat, maar dat is toch de eerste maatstaf. Ik had opeens zo'n medelijden met de strontvlieg. Het begint al bij zijn naam. Hoe heet 'ie eigenlijk officieel? Bromvlieg? En de Latijnse benaming? Oh: Scatophaga stercoraria. En hij zit helemaal niet altijd onder de of op stront; die van mij las Couperus. Ik merkte dat ik hem lelijk vond, maar op welke esthetische leer baseer ik dat nu weer? En is hij daadwerkelijk lelijk, of wordt hij vooral vies gevonden? Eigenlijk, nu ik er over nadenk, zag 'ie er niet eens zo slecht uit. Hij had mooie grote ogen en een leuk rommelig vachtje als een gezellig vuilnisbakkenrasje. Hij was wel wat dik, maar dat maakte hem dan weer knuffelachtig. Trouwens, als het geen hem is maar een haar, dan wordt het minder aantrekkelijk. Of ach, dan treft deze weer gelijkenis met een dikke moeke met een schort voor, zo eentje die roert in een grote pan griesmeelpap die op het houtvuur staat te garen. Ja. Eigenlijk is de strontvlieg heel lief. De volgende keer mag hij blijven zitten.


Toen ik honger begon te krijgen, ben ik naar huis gefietst en heb ik heerlijk geluncht (Aldi-voedsel! Das heißt: quasi-brie, quasi-mortadella, tomaten, sinaasappels, meergranenbrood - geroosterd). Om zes uur kwam Wolfie. Hij was een beetje sacherijnig. Of: een beetje heel erg, eigenlijk. Maargoed. Dat heb je soms met die melancholische types. We hebben kikkererwten gegeten, voor de verandering. Daarna de U-Bahn gepakt naar Barbara Carlotti, een Corsicaanse chansonnière met voll schöne Lieder op haar repertoire. Vind ik. (Check deezer.com om het met mij eens te worden of niet.) Het was prachtig. Met mooie Fransen, natuurlijk. Oeee, de gitarist..! Jean-Pierre Petit. Uhm. Tja. Zo petit was hij niet, maar het fijne weet ik er niet van.

Heimweh. Misschien is er een Nederlandse Faculteit in Bretagne?! Dat zou toch leuk zijn. Of Montréal.

Ik merk dat ik van mijn paadje wijk. Auf jedem Fall: het was een mooi concert. Wolfie werd wat vrolijker, ook na enige biertjes, en de muziek kwam tot een gemütliche climax waarbij B.C. en consorten het podium afkwamen en 'zomaar' tussen de normale mensen door liepen. Wat een gekkerds zijn het toch, die artiesten! (Kotz) Hierna wilde ik de cd kopen, want ik had nog een geschenk tegoed van Lars. Dus, Barbara Cee gestalkt met de ceedee, even französisch geplaudert (mein Gott, Frans is te mooi. Het is werkelijk zonde als Fransen Engels spreken. Waarom zou je Engels spreken als Frans je moedertaal is?! Ik begin die arrogante zuidelijke chauvinisten eindelijk te begrijpen) met Bar en twee Kußen bekommen. Jaa doch. Ik heb beloofd haar te promoten, dus (niet in ruil voor die kussen, trouwens, ze is geen prostituee): bij deze. Als Barbara Carlotti in Nederland komt: ga erheen! Prach-tig! (Gadverdammeeeee!! Ik bedoel dat ze écht goed zingt en dat haar nummers heerlijk zijn. Mijn mening.)

En nu moet ik wederom gaan zwemmen, want ik strandde op de terugweg op Alexanderplatz ('Alex') en als ik ergens sacherijnig van word, dan is het wel dat godvergeten stuk verdrietige Kotz. Bah. Hidde weet ontzettend goed waar ik het over heb. Dit keer gelukkig geen dronken mongool die behulpzaam denkt te zijn, maar eigenlijk schijtirritant is en al helemaal niet aan me moet gaan zitten, waarna ik hem de huid volscheld en Hidde de grote broer uithangt, wat niet nodig is, maar wel lukt en het allerbeste: volllief is! Dit keer wel een bruine jongen die me probeerde te versieren, omdat hij nu eenmaal alles met een Fotze versiert - ja, echt mijn type, met zijn pet inc. gouden sticker en richtige gangsta-klamotten, proest!! -, die mijn nummer maar niet kreeg, ondanks zijn tot vier keer herhaalde vraag, die Nederlands bleek te spreken - 'hoe gaat het met jou?' en 'ik hou van jou' - en die gelukkig, de hemel zij dank, een station eerder dan ik eruit moest. Dus. Maar. Gaan. Slapen. Aangezien ik de volgende dag een referaat had. Brengt me bij school. Update:













(Daff! Post-its! Wat een (schijnbare) orde.)

En ik ben pas op de helft.

In de tussentijd zijn er enkele zaken veranderd. Kolonialgeschichte und koloniale Geschichte, waar ik eerst nog over twijfelde, bleek vollgeil! Herr Müller kan vertellen als een hippe historicus met autocue, maar dan zonder. En niet hip. Maar wel geniaal. Of hij een historicus is, weet ik niet. Volgens mij meer richting Neerlandicus. Tijdens zijn vertellingen poneert hij diverse interessante invalshoeken, die vaak voortkomen uit zijn kritische houding tegenover de journalistiek en geschiedschrijving. Ja. Met inmiddels een kleine 'maar': blijkbaar is het bij hem niet de bedoeling dat je je referaat als een docent voordraagt. Of zo. Keine Ahnung en inmiddels egal.

Maar toen had ik teveel vakken. Stress. Ik houd er niet van, dus doe ik nu de Sprachkurs nog wel, maar zonder Schein (dus: zonder er punten voor te krijgen). Helemaal werken doet het niet, want ik ben al een paar keer absent geweest en zoals het er nu naar uitziet, ben ik vrijdag ook niet van de partij, vanwege bezoek. Dat zaterdag komt. Dat mij knuffels gaat geven - de helft. Van het bezoek. Niet de tijd, maar de persoon. Ein-de-lijk. Terug naar school: voor Kolonialgeschichte etc. moet ik een referaat houden over De stille kracht van Couperus (Masch!)..! Zin in. Bij Gijsbert Pols - Nieuw engagement? Politiek in de literatuur 1995-heden - hebben we de filosofen afgewerkt (bah, Fleur, moet dat nou?! - en moet je jezelf dan ook nog eens bij je eigen naam noemen, en in de tweede persoon in de zin daarop? En moet ik dat dan weer opschrijven? Of typen, als we echt gaan mierrenneuken en - haha, wat is dat andere woord? Ik dacht aan een geit, maar volgens mij loop ik dan meer richting wijlen Theo van Goghs straatje... aaah, een mug! - muggenziften. Halt!) en kunnen we beginnen aan de romans, waar we diezelfde filosofen dan weer op loslaten. Ja, die filosofen (of wij?!) krijgen wat te verduren. Dit is trouwens wel een ontzettend (nee, ont-zet-tond) interessant vak en misschien wel de richting waar ik heen wil; filosofische en sociologische uitgangspunten gecombineerd met literatuur - of misschien is andersom handiger.

Maargoed, ik heb wel vaker plannen. En zelfoverschatting is ook een vak; vraag maar aan ons aller Eduard D.D., met zijn litho's. (Leuk voor de familie v.G.: hij was vrijmetselaar..! Dan denk ik: Nederlands-Indië & vrijmetselarij = ...? Wie weet. Ja! Wie weet (er meer van)?)

Op donderdag Zuid-Afrikaanse poëzie, heerlijk, al ben ik soms echt een lompe boerin; dan vind ik de eendjes in het gedicht al mooi genoeg, terwijl ze refereren aan de discipelen van Jezus en dan blijk je er ook nog eens een genderkwestie op los te kunnen laten. Na poëzie is het de beurt aan Herr Steglich bij Kulturelle Orientierung Berlin. Mein Gott, wat een mooi Type: sinds zijn vijftiende hard-core anti-fascist, gevlucht uit het conservatieve Beieren naar Berlijn, woont hier nu al zo'n vijftien jaar, draagt immer zwart en/of grijstinten, drinkt Club-Mate (nog net legaal, wat betreft caffeïne-gehalte), rookt ketting, heeft een vollfette bril (zo'n zwarte brede en bij bepaalde lichtval lijkt hij - de bril, meen ik - van hout, maar niet omdat hij - Steglich, meen ik - hip wil zijn; volgens mij heeft hij hem al zijn hele leven), zwart haar dat in bedwang wordt gehouden door een Brylcreem-zijscheiding.





Zweet als een net-niet-overwerkte klier tijdens het collegegeven, wat wij allen niet snappen, want hij weet álles van de oorlogstijd. Krassveel. Heel erg gaaf. Waarom dan toch nervös? Gelukkig, als we excursie in de stad gehad hebben, komt hij los bij een biertje. Nuja, tijdens de excursies zelf is hij ook in zijn element, geloof ik. Heerlijk als hij, in een nonchalante bijzin, weer een film afkraakt omdat de film afbraak doet aan de feiten, of als hij zijn favoriete tijdschrift aanprijst (ultra-links), of als hij het zooveelste boek aanprijst, dat 'we echt moeten lezen', omdat het 'echt erg goed' is (voor jullie gemak vertaald uit het Duits), of als hij toch echt niet mee kan naar de pizzeria - waar we goddomme een uur op onze pizza moesten wachten!! -, omdat hij het vlees voor de barbecuedag nog moet marineren in zijn zelfgemaakte Grillsoße, of als hij vertelt dat hij vindt dat het Adler er niet uit ziet, omdat het lijkt alsof iemand eroverheen gekotst heeft.


Genoeg schule. Mijn vrije tijd... Die clubs moeten nog even wachten. De laatste tijd zijn het vooral kroegjes, heerlijke ontbijtjes in prachtige cafés, musea, literaire avonden, veul mensen, eten. Deze opsomming kan visueel ondersteund worden door een greep digitale bestanden uit de afgelopen weken:






Fjuuw, wat een mooie ex, ik bedoel: wat een sympathieke vriend. Deze foto is genomen tijdens het bezoekje van Fons en Bart.




Een prachtig perspectief. Bart, heb je dat expres zo gedaan, fallusserwijze?



Wie bitte? (Uit de serie: 'Veel te vroeg bij het concert van Barbara Carlotti')


Een snorkel en een Oostenrijker.



Karneval der Kulturen



De absolute nummer één van de parade. (En de relatieve nummer..?)




Dit wist ik niet. In de U-Bahn.





Prenzl. Berg, Stadtbad.






Ik en mijn nieuwe oude auto.












Tijd voor een thema... En het thema is:






Voedsel















Uit de oude doos: pasta onder Alex, rund 5 am.
Schluss thema.














Ik win, herr Bruckner. (Teint)



Ja, kun je lachen..!



'Eclectische mix', HAU, muziek, literatuur.



Hier is Wolle dertien jaar.



Verdammt, haal je hoofd uit mijn oog!



Ik zat in bad. Niet met het sop te spelen.


Maar wel met een sticker. En ik voelde geen bobbels.




Fleischmöbel. Lekkere chaii (waar zit de i met dubbele puntjes op een Duits toetsenbord, grr.)




Barbara Cee in de Kulturbrauerei.



Dit was bij HAU. Ergens. Ooit. Naast Jut en Jul hierboven, was een Duitse Brusselmans aanwezig..! En dan met een Bayerisches accent nog ook. Hoeveel Duitse quasi-parallellen wil je hebben?!

Pipo Fleur. Met haar show: Simpel vermaak. Inhuurbaar voor kinderfeestjes. € 87235485,99 (psychologisch spelletje) per uur.
Scheißkinder (behalve familie en aardige bekenden).

Volkspark Friedrichshain, met rechts: Wolle.



Soms besef je je, opnieuw, dat de dingen die je hebt, ontzettend mooi zijn..! Ik doel op dit kastje (dat ik nog niet zo lang heb - eigenlijk niet eens 'heb -, maar waar ik toch al enigszins gewend aan ben geraakt) en de doosjes en bakjes erop. V.l.n.r.: oud met bloemen van de kringloop VAN DE POTIGE HELFT VAN MIJN LEKKERE TWEELINGBROERS GEKREGEN (boze mail..!); recycle van Mirne en Mirjam; prachtig en geerfd schaaltje van oma; tjoklat van de kringloop.






Menschen!! Ich, Hans, Guido, Wolfie. Lekker nonchalant.



Guido, Hans, ik, gras, koffie, appel, een muur, lucht, bomen, struikgewas, iets van beton.





Woehoe! Kauf dich glücklich, heißt es. En dat kan hier: wafels met velerlei soorten beleg oder etwas.








Als je hier niet gelukkig van wordt..!
(Uhm. Het zijn wafels. En je wordt er gelukkig van, geloof me. Het lijkt er alleen niet naar als je de te koop aangeboden appetijtelijkheden ziet op een foto gemaakt door iemand met een losse hand en een klooßcamera.)




Twee slaapbanken en Jolien aan de Spree, ter hoogte van Hamburger Bahnhof, waar we net vandaan kwamen toen het tijd was voor een middagdutje.

En om het lekker chronologisch te houden; hiero foto's van Hamburger Bahnhof, wat we also voor het slapen deden.




Hè, bah.




Hmm. Een vilten pak. Rara. Zeker omdat je zogenaamd in de Krim gered bent door vilt en vet?




Maar wel een held. En op het affiche als eerste. Ja doch. Terecht.

De 'borrrsteeuhhh' (met dank aan Eva Jinek) van Nam June P.

Van oude menschen... 2006 (la France) - 2009 (Deutschland)
Modern, 'ne.




Die man moest daar niet zijn. Vind ik.


Arbeitsplätze. Wie gemütlich.




Lekker wief!! Wij maken ons gereed voor de WG-Party: Schönebergs Next Top Model van Julian!






Douche. Kop.




Deze vinden we zelf erg grappig. Daarom moet 'ie op deze site staan. We noemen hem: Begrafenis. Wel even bellen als je langs wilt komen.


Ja. Modellen, oder.

Goh. Wederom Jolien en Fleur.



Ik heb nog meer leuks, maar dat bewaar ik voor de volgende keer. Zelfs ik vind het namelijk genoeg zo.


Oja.



Ik kom naar Nederland!


Woensdag 29 juli vlieg ik naar Düsseldorf/Weeze en maandag 3 augustus vlieg ik, god zij dank, terug naar Berlijn. En Carline vliegt mee! Wat een jolijt.


De dagen dat ik in Nederland ben, ga ik mijn Bacheloraanvraag afronden. Ik heb geen zin in Papendrecht, es tut mir leid, dus ik dool deze dagen rond in Utrecht. Volgens mij hoop ik op een kamer of een (gedeeld) bed (Lin? De laatste dagen? Bente? Iemand?!) in de DD12; weer even echt thuis zijn, lijkt me heerlijk.


Rest mij nog mijn trouwe lezers een gelukkig nieuwjaar te wensen. Dat rest mij. Maar doe ik het dan ook, als ik dat zeg? Eigenlijk moet ik het vervolgens daadwerkelijk zeggen, maar daar begin ik niet aan. Dus het rest mij nog steeds. Het zal me voor altijd resten! Bummer.


Wel wens ik jullie een fijn einde. Van het school- en werkjaar.


-x- (Oh, wat heerlijk ouderwets.)


Flr


PS: Volgende keer op Berlijnseblom.blogspot.com: Floortje Dressings hammerhässliches Berlin!

Blijf kijken!

2 opmerkingen:

  1. Fleurie, dat blogje maken was weer een dag werk, of niet? Wel machtig mooi, je laat weer niets aan de verbeelding over :) En natürlich mag je een bed gebruiken op de DD12! Komt goed. ik kom op 1 augustus terug van vakantie en ga 4 augustus weer weg, dus dan kan ik je zelfs nog even zien! Wanneer kom je dan definitief weer terug??
    Kus! Linda

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fleur!
    Prachtverhaal, zo heb ik nog eens iets leuks te doen op mn werk! Zeker het verhaal van die bromvlieg, ik moest zo lachen!! :D en nog 10x. leuk leuk! ook mijn bed mag je uiteraard gebruiken, ben er zelf toch niet!
    ook foto's zijn echt gaaf, dat zwembad aan het water! wow. en eten, eten, eten, YAM!
    wens je nog ff heel heel heel veel plezier!
    Relaxed dat het bij jullie ook zo warm was :)
    extra veel zwemmen = ontspannen ;) ik ben het met je eens!!
    kuskus

    BeantwoordenVerwijderen